Met plakkerige handjes zat Marceliene, samen met haar vriend Thomas, in het vliegtuig terug naar Nederland. Na ruim 9 maanden zouden ze weer voet op Hollandse bodem zetten. Nadat ze de meest kneuterig in elkaar gezette vliegveldjes en grenscontroles hadden gezien tijdens hun reis door Afrika, voelde Schiphol weer overweldigend. Marceliene: ”Al die bordjes; óveral hangen bordjes in alle talen! Op Zanzibar stond er alleen een bord wanneer je je bestemming al had bereikt.”

Een overweldigend gevoel

In stilte probeerden wij alle prikkels te verwerken. Om ons heen hoorden we mensen puffen en klagen, zoals: ”Wáárom moet dit toch altijd zo énorm lang duren? Weet je zeker dat we wel bij de juiste band staan?!” ”Jááá schat!” 

Vervolgens ging de aandacht van de ouders weer naar hun telefoons. En dat terwijl bijbehorend hyperactief kind met z’n plakkerige snoepvingertjes tussen de bagageband aan het peuteren was, én uiteraard begon te janken.

In Afrika zijn er geen bagagebanden.. Ik miste direct de eenvoud van het leven.

Terug in het verleden

”Een trein!” riep ik wanneer we met een onwerkelijk gevoel door de vlakke weilanden naar Alkmaar reden. Ik voelde me net een kind; er was zoveel te zien! Stoplichten, nog meer borden, en de weg! Jeetje, wat reed die weg lekker smooth: geen kuilen én geen overstekend wild. Mijn gedachten waren op twee plekken tegelijk.

”Nadat we ‘s avonds na een etentje terug reden, waren Tho en ik stil en hielden we elkaars hand vast”

We snapten elkaar zonder iets te zeggen. Het voelde zó raar om na zo’n lange tijd in een totaal andere wereld, weer in Nederland te zijn. Alsof we even terug waren in het verleden. Terwijl wij onszelf nú na alle ervaringen, emoties en ontmoetingen niet meer dezelfde mensen voelen.

Plannen, wat is dat?

Via WhatsApp vroegen vriendinnen: ”Wanneer spreken we af?!” Je zal vast helemaal volgepland zijn. Ik kan volgende week op de donderdagavond, en de week daarna op zaterdag vanaf 14.00 uur.”

Plannen… wat is dat? Volledig ver-Afrikaanst vond ik het enorm lastig om voor een maandje weer mee te gaan in de Nederlandse-flow. Volle agenda’s en drukke sociale levens… ik kon en wilde het niet toelaten. Daar moest ik écht even doorheen, want anders zie je mensen gewoon niet. En dan te bedenken dat ik tot voor vertrek voor vier verschillende bazen werkte, en etentjes soms ook maanden vooruit plande.

Hoe was jouw jaar?

Ook bij de ‘áchterblijvers’ in Nederland, is natuurlijk van alles gebeurd. Baby’s zijn geboren, huizen zijn gekocht, vriendinnen zijn getrouwd óf uit elkaar, en familieleden werden ziek óf juist weer beter verklaard. Dat zijn absoluut de meest lastige momenten om zo ver weg te zijn.

Een veelgestelde vraag was: ”Mars, hoe was het?!” Bij deze vraag kwam een jaar van talloze herinneringen en emoties bij mij naar boven: ”Nou, in zes maanden op een Afrikaans eiland met gemiddeld acht power cuts per dag en vaak prehistorisch trage wifi, was het opzetten van een eigen sportbedrijfje niet altijd even makkelijk. Maar het was absoluut té gek toen het eenmaal begon te lopen. En ja, de stranden zijn inderdaad zo paradijselijk als op Google. En nee, de voedselvergiftigingen waren inderdaad niet prettig!

”Die drie maanden reizen door Afrika? Ja, WAAN-ZIN-ZING!”

We zijn 7 grenzen overgestoken, 48 keer gelift en in 14 minibusjes gezeten met onze knieën in ons nek. Maar dat was allemaal niks vergeleken met het zwaar minderjarige meisje dat in een van die overvolle busjes met haar voeten in mijn benen trapte, en het uitschreeuwde omdat ze weeën had. Terwijl ze zonder moeder of vriend nog zo’n drie uur moest reizen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. We zijn door landschappen gereden vergelijkbaar met de Maan en Mars en hebben oog in oog gestaan met wilde dieren die je alleen uit ‘The Lion King’ kent. We hebben dorpjes gezien gebouwd van takjes en koeienpoep waar mensen ons achtervolgden omdat ze daar nooit blanken zien en ons als een godsgeschenk zagen.

Ja… toen ik met malaria zo slap als een vaatdoek naar de wc getild moest worden, voelde ik me inderdaad wel even heel ver van huis, maar verder hebben we zóveel mooie ontmoetingen en interessante gesprekken gehad met de meest lieve en énorm gastvrije mensen.

”Het voelt oprecht alsof ik een stukje van mijzelf heb achtergelaten in Afrika. Ik zal de wereld nooit meer hetzelfde bekijken”

Maar zoals je ziet, is het enorm moeilijk om kort en bondig antwoord te geven op een vraag die neerkomt op: ”Hoe was jouw jaar?” Ik kan het anderen ook niet kwalijk nemen als ze mijn gevoel niet kunnen begrijpen. Dat is nou precies waarom ik het zó leuk en fijn vind om ook voor Wendyonline.nl op beeld vast te kunnen leggen hoe wij alles hebben ervaren.

Dit is reislust, dit is voor mij écht leven. En ik kan het iedereen aanraden!

Blogtip: benieuwd naar het moment dat Marceliene en Thomas besloten om Nederland achter zich te laten? Lees dan snel haar eerste blog!