Onze blogger Rose Huizenga runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Gili Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose schrijft vol liefde en positiviteit over de wederopbouw van hun prachtige hotel, de baby in haar buik en haar avonturen op dit kleine Indonesische eiland. Ook al gaan de dingen niet volgens plan, Rose vindt het belangrijk om nooit op te geven en overal iets moois van te maken.

Paspoort voor Sunny

Toen ik in februari de ambassadeur van Nederland opbelde om te vragen wat we moesten regelen voor de geboorte van onze Sunny kon hij mij niet direct een duidelijk antwoord geven. Het scenario ‘Nederlands meisje en Duitse jongen wonen samen op een tropisch eiland in Indonesië zonder dat ze getrouwd zijn of een samenlevingsovereenkomst hebben en verwachten hun eerste kind’ stond niet in de brochure. Na enkele keren heen en weer gemaild te hebben, ontving ik uiteindelijk een overzicht van alle papieren die nodig zijn om onze kleine Sunny straks een Nederlands paspoort, een Duits paspoort en een Indonesische verblijfsvergunning te geven. Als kers op de taart word mijn vriend ook nog eens formeel haar biologische en juridische vader.

Het lijkt misschien gemakkelijk om iets te regelen bij een overheidsinstantie maar in de praktijk valt dat behoorlijk tegen. Gelukkig bleek ook deze keer het spreekwoord ‘de aanhouder wint’ te kloppen. Na ‘slechts’ drie maanden, liters tranen en een blikje frustratie hadden we al het benodigde papierwerk bij elkaar en konden we een afspraak maken op de ambassade in Jakarta.

Een strak plan

We regelden een hotel, boekten onze vluchten en maakten het perfecte plan: met de laatste boot vanaf Gili Air naar Bali, daar een nacht blijven slapen en de volgende dag met de eerste vlucht naar Jakarta. Dan naar de ambassade, en wie weet nog even pijlsnel naar de H&M. Daarna met het vliegtuig terug naar Lombok en met de boot naar huis. Klinkt als een strak plan toch? Maar zoals jullie ondertussen wel weten verlopen er hier weinig dingen precies volgens de planning en ja hoor, ook nu is het weer raak.

Het was 13.00 uur op de dag van vertrek wanneer ik aan mijn vriend vraag: “Weet je eigenlijk waar onze paspoorten zijn? Ze liggen niet in de kluis.”. Terwijl ik de vraag stel schiet mij plotseling het antwoord te binnen. Onze paspoorten liggen op het immigratiekantoor in Lombok omdat onze verblijfsvergunning verlengd moet worden (dit klinkt simpel maar je hebt er een ijzeren ‘geef nooit op’ mentaliteit voor nodig).

Een race tegen de klok

Hoe moet dat nu. De laatste boot naar Bali vertrekt om 15.00 uur en onze paspoorten liggen op Lombok. Hoe krijgen we dit voor elkaar. We kijken elkaar en beginnen te glimlachen. We dachten echt dat we deze keer alles zorgvuldig gepland hadden. Maar dan doen we waar we samen super goed in zijn: het beste maken van een krankzinnige situatie.

Op zulke momenten ben ik trots op ons en geniet ik van ons. We zijn nu al vijf jaar samen. En samen hebben we elk probleem opgelost. Maar dat niet alleen. Terwijl we samen door de dagen wandelen, rennen of slenteren, zingt mijn hart elke dag het liedje van mijn lief. Een liedje dat alleen ik kan horen, een liedje met een prachtige, rustgevende melodie.

Terwijl ik de boot naar Bali annuleer, belt Andreas onze advocaat om de situatie uit te leggen. Haar eerste reactie is dat het onmogelijk is om onze paspoorten op zo’n korte termijn terug te krijgen. We leggen haar het belang van de situatie uit en ze belooft het in ieder geval te proberen. Maar we moeten opschieten. Het is Ramadan en het immigratiekantoor sluit om 15.00 uur. Ik kijk op de klok, we hebben nog iets meer dan een uur. Het lijkt een onmogelijke missie maar we besluiten het toch te proberen. In minder dan vijf minuten zijn onze tassen ingepakt en nog geen vijf minuten later zitten we in een speedboot die ons naar Lombok brengt. Onze chauffeur staat in Lombok al op ons te wachten, gelukkig houdt hij wel van een uitdaging.

Het onmogelijke bleek mogelijk

Wonder boven wonder staan we om tien minuten voor drie op de stoep van het immigratiekantoor. Het lijkt erop dat we deze onmogelijke missie toch tot een succes gaan maken. Maar onderweg naar de voordeur worden we plotseling gestopt door de beveiliging. Ik ben verbaasd door deze actie en snap niet goed waarom we niet door mogen lopen. We hebben ons allebei aan de kledingvoorschriften gehouden, onze armen en benen zijn bedekt en ik draag zelfs een hoofddoek. De beveiliger wijst op onze voeten en zegt: ‘rules changed, no more flip flops in the office’. Voor iedereen die nog nooit in Indonesië is geweest: ze houden er hier nogal van om de regels te veranderen. Telkens wanneer je denkt dat je het systeem kent wordt er weer een nieuwe spelregel toegevoegd.

Wat doen we nu? Over 10 minuten gaat het immigratiekantoor dicht en we hebben toch echt onze paspoorten nodig. En ik heb ook geen idee waar je hier in de buurt een paar schoenen kunt kopen. Dan komt er vanuit het niets een man op mij aflopen, gaat naast mij staan, wijst naar zijn schoenen en zegt: “No stress sister, you can borrow my sandals”. Ik kijk verbaasd naar zijn sandalen. Ze staan met stip bovenaan de lijst ‘lelijkste sandalen je ooit hebt gezien’. Maar ik heb niet echt een andere optie en dankbaar aanvaard ik zijn aanbod. Mijn vriend leent de schoenen van onze chauffeur en om twee minuten voor drie lopen we glimlachend het immigratiekantoor binnen. We hebben het gehaald!

p.s. dat het vliegtuig naar Bali gecancelled werd en dat we naar Surabaya moesten vliegen en van daar naar Jakarta… daar heb ik  het verder niet over.

Zonnige groeten, een klapzoen en een kokusnoot,

Rose