Generaties in een familie kunnen heel lang doorgaan en de verhalen hierachter zijn vaak heel mooi. In WENDY #13 spraken we met Geraldine Kemper en haar moeder Aaltje Kwakman.
‘Pak haar maar lekker stevig vast!’ roept fotograaf Moon tegen Geraldine, die knuffelend met haar moeder op een trapje zit. ‘Maar ze is zo fragiel,’ zegt Geraldine, en zachtjes in Aaltjes oor: ‘Ik ben soms bang dat ik je breek.’ Aaltje lacht: ‘Nou zeg, je moeder kan wel wat hebben, hoor. Ik heb net toch ook achter op dat rottige brom-mertje van je gezeten, dwars door de Amsterdamse drukte? Wil je me trouwens beloven dat je dat ding nooit opvoert?’ Geraldine zucht. ‘Jahaa, maak je niet druk, ma, ik laat me voor altijd inhalen door fietsers – beloofd.’ Ze vormen een knap plaatje samen: Aaltje en Gerrie. ‘Hè gatsie, nee!’ roept Aaltje als door een wesp gestoken. ‘Geraldine! Of eigenlijk: Geraldine Jane.’
G: ‘Mijn moeder vond het vreselijk dat Dennis en Valerio me altijd Gerrie noemden.’
A: ‘Dan heb je zo’n sierlijke naam en dan noemen ze je Ger. Dat kán toch niet?’
Even voelen
Als ik vraag of de twee een hechte band hebben, denkt Geraldine na. ‘Mijn moeder vindt standaard dat we elkaar te weinig spreken,’ lacht ze. ‘Onze relatie verandert naarmate ik ouder word. Hoe leg ik dat uit? Vroeger was mama mijn hero, mijn alles, en dat ben je nog steeds, maar tóen maakte ik bijvoorbeeld nog ruzie met je, om niks! Nu ik volwassen ben niet meer, ik zie je nu als mens. Iemand die ik ongelofelijk respecteer. Maar we bespreken zeker niet álles; als ik ruzie heb met mijn vriend Paul, bel ik een vriendin of los ik het zelf op, dan ga ik jou niet onnodig ongerust maken. Toch vind ik ons hecht, als ik het vergelijk met anderen – ook omdat jij dat een beetje pusht.’ Ze knipoogt.
A: ‘Ja zeg, dat komt omdat jij zomaar ineens voor drie weken naar het buitenland kan vertrekken! Dan wil ik je gewoon nog even voelen, vasthouden. En waarom? Omdat jij niet het type bent dat ergens in Zuid-Afrika een drankje gaat drinken op het terras of op het strand gaat liggen. Nee, jij gaat andere dingen doen, de grenzen opzoeken, risico’s nemen. Vroeger klom je in elke boom die je tegenkwam en kwam je altijd thuis met blauwe plekken van je tenen tot je navel. Je bent net je moeder.’
G: ‘Ik heb het niet van een vreemde, nee… Ik vind het ook ontzettend gaaf dat jij in je eentje zulke mooie reizen maakt: met de mountainbike door Sri Lanka, binnenkort wandelen in Jordanië. Nu nog proberen eens niet vier uur van tevoren op Schiphol te zijn…’ Ze geeft haar moeder een duw. ‘Dat hoeft echt niet, mam.’
