In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Deze keer vertelt Joke Wiesemann (66) over het verlies van haar zoon Marvin, die op zijn 42ste werd doodgereden door een bejaarde man van 89 en overleed op Moederdag in 2017.

‘Ik kon Marvin niet kussen toen hij was overleden. Niet omhelzen. Hij was mijn Marvin niet meer, daar in dat ziekenhuisbed op de Intensive Care. Soms voel ik me daar nog schuldig over, maar het leek alsof hij al ergens anders was. Als alleenstaand moeder van 1 kind had ik me weleens proberen voor te stellen hoe het moest zijn om een kind te verliezen. Ik zou gaan gillen, dacht ik altijd, buiten zinnen raken. Maar op het moment dat het gebeurde was ik zo rustig, daar verbaas ik me nu nog over. Ik bleef kalm. Drie dagen waren we al in het ziekenhuis en al die tijd wilde ik het liefst op een bank liggen met een deken over me heen. Slapen. Weg zijn van dat moment. Het niet meemaken. Ik denk dat het nog niet tot me doordrong dat hij echt dood was. Daar heb ik zelf nu, drie jaar later, soms nog moeite mee. Het valt gewoonweg niet te bevatten dat je kind er opeens niet meer is.’

Stabiel

‘Die middag hadden we nog gebeld. Marvin zou die avond naar Ajax gaan en had er zin in. Ik herinner me dat het een mooie dag was. Ik heb een hekel aan tuinieren, maar die middag ging ik toch een uurtje de tuin in. Dacht: als ik elke dag een uurtje doe, komt die tuin ook eindelijk klaar. Met vieze handen deed ik de deur open toen er werd aangebeld en daar stonden twee agenten. Ik schrok niet meteen, dacht dat er vast iets was met dealers die bij mij verderop in de buurt woonden. Toen ze vertelden dat er een ongeluk was gebeurd, vroeg ik of het om mijn vader ging. Het kwam niet eens bij me op dat het om Marvin kon gaan. Toen hoorde ik van het ongeluk en dat Marvin in kritieke toestand in het VU in Amsterdam lag. De politie nam me mee en op het moment dat ik aankwam op de zevende etage werd Marvin geopereerd. Ik vroeg waar zijn hond Prince was en hoorde dat die het ongeluk niet had overleefd. Zo erg vond ik dat, want Marvin was gek op die hond. We zijn allebei groot fan van Prince en zijn vaak samen naar concerten geweest en Marvin had Prince net een paar maanden. Na een paar uur spraken we de arts. ‘Zijn toestand is stabiel’, zei hij en ik dacht nog: stabiel, dat klinkt goed, dan komt het goed. Maar het bleek dat hij kunstmatig in coma werd gehouden en de volgende dag geprobeerd zou worden om hem weer wakker te maken. Dat lukte niet. Een volgende operatie om de druk op zijn hersenen te verminderen mislukte. Er werd besloten dat verdere behandeling geen zin meer had en dat Marvin zou worden losgekoppeld van de machines, we mochten zelf een tijdstip kiezen. Ik liet het aan de artsen over, wilde er niet bij zijn. Het kon wel een paar uur duren voordat hij echt zou overlijden zeiden ze. Maar na een minuut werd ik al geroepen. Op Moederdag 2017 overleed Marvin. Drie weken later overleed ook mijn vader. Hij had nooit iets, maar na de dood van Marvin ging hij kapot van verdriet. In een paar weken was ik hen allebei kwijt.’

Magneet

‘We hadden een hechte band. Marvins vader is nooit in beeld geweest, daardoor waren we altijd met z’n tweetjes. Het was een mooie jongen, een echte magneet voor vrouwen en hij was zelfs Nederlands kampioen fitness geworden. Marvin woonde na zijn scheiding alleen in Amsterdam en het was niet zo dat we elkaar drie keer per dag belden, maar zeker wel vaak. We gingen ook vaak samen op pad, drie weken voor Marvins dood zijn we nog naar En Vogue in Paradiso geweest. Zo’n gezellige avond was dat. Ik houd ontzettend van muziek, een liefde die ik deelde met Marvin en we gingen bijvoorbeeld ook graag naar North Sea Jazz. Juist omdat het zo’n leuke jongen was wil ik over hem blijven praten, dan houd ik hem nog een beetje bij me.’

‘Een kind verliezen is de hel en wens ik niemand toe. Maar terwijl ik me, toen Marvin er nog was, niet kon voorstellen dat je als moeder nog zou willen doorleven als je een kind verliest, ben ik er nog steeds. Er zijn zeker momenten dat ik me afvraag wat ik hier nog doe op deze wereld, maar er zijn ook nog dingen die me blij maken. Marvin zou niet gewild hebben dat ik de rest van mijn leven met een deken over mijn hoofd op de bank zou blijven liggen en ik probeer er toch weer iets van te maken. Ik ben op een gospelkoor gegaan en geniet daar enorm van. Mijn ex had negen kinderen bij zes verschillende vrouwen en ik heb het contact tussen Marvin en zijn halfbroers- en zussen wel altijd aangemoedigd, wat wonderwel lukte; ze waren hecht met elkaar. Het kind van een zus van Martin is echt mijn zonnestraaltje. Ze noemt me Omi en is hier elke week. Zij is de enige die ik knuffel in deze corona tijd. Ik heb ook veel mooie mensen om me heen. Sommige vrienden ben ik na het overlijden van Marvin kwijtgeraakt – die konden het niet aan – maar ik heb er ook hele mooie mensen voor teruggekregen. Dat zorgt ervoor dat ik het leven nog de moeite waard vind. Ik probeer elke dag iets af te spreken, zodat ik niet hele dagen alleen thuis ben, al is dat nu met corona best heel lastig. Ik zal blij zijn als deze periode voorbij is en we gevaccineerd zijn, want ik houd van mensen om me heen. Toen ik 65 werd zat het hier bomvol. Ondanks dat ik Marvin op zo’n dag mis, maakt dat me ook blij. De rouw om Marvin zal de rest van mijn leven zijn. Het verlies van een kind kun je niet verwerken; afval verwerk je zeg ik altijd. Maar ik moet toch door.’

Bejaarde man

‘Marvin is aangereden door een man van 89. Van de politie hoorde ik dat hij eigenlijk niet meer mocht rijden van zijn familie, maar hij deed het toch. Zelf was hij op slag dood. Dat deze man toch de weg is opgegaan en dat dat Marvin zijn leven heeft gekost, doet pijn. Ik begrijp dat ouderen hun zelfstandigheid niet willen kwijtraken, maar ze moeten beseffen dat een auto een moordwapen is. Ik ben daarom een petitie gestart omdat ik vind dat er strengere regels moeten komen voor mensen die ouder zijn dan 75, er moet bijvoorbeeld beter naar het reactievermogen worden gekeken. Ook moet vaker worden gekeurd, om de vijf jaar is te weinig want op die leeftijd kan er snel veel veranderen. Ik heb meegewerkt aan een uitzending van Zembla over dit onderwerp en hoewel veel mensen het goed vinden dat ik dit aanzwengel, zijn er ook mensen die mij betichten van leeftijdsdiscriminatie. Maar dat is het niet. Als iemand nog goed is vind ik prima dat hij nog rijdt, maar we moeten er kritisch naar kijken. Ouderen kunnen er ook voor kiezen om zich met een busje te laten vervoeren. Een vriendin van mij die medische problemen heeft doet dat ook en het werkt prima.

Van de familie van de man die Marvin van de stoep heeft gereden heb ik nooit meer iets gehoord. De redactie van Zembla heeft contact met hen gezocht, maar ze wilden niet meewerken. Ik zou het ook niet aankunnen denk ik. Ik krijg Marvin er niet mee terug en laat het liever rusten.’

Vind jij ook dat er strengere regels voor keuringen moeten komen voor ouderen in het verkeer? Teken dan hier de petitie van Joke.

Meer afleveringen van Zonder jou:

Zonder jou. Ada verloor haar zoon van 19 en toen haar man, die zelfmoord pleegde: ‘Toch heb ik het geluk weer gevonden’

Zonder jou. Yvonne verloor haar zoon Daniël van 20 aan meningokokken: ‘Een stukje van mijn hart is voor altijd afgestorven’

Klik op deze link om alle zonder jou verhalen te lezen.

Wil jij ook jouw verhaal delen in de rubriek Zonder jou? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl

Neem een abonnement op de Wendy-specials