Vareens ouders hebben elkaar ontmoet in Zimbabwe. Tijdens de zwangerschap verhuisde haar moeder terug naar Nederland. Haar vader bleef achter, maar ze heeft hem nooit meer gezien en gesproken. Nadat haar moeder in 2018 verongelukte, kwam ze er alleen voor te staan en werd ze nieuwsgierig naar haar roots. ‘Omdat ik niet weet wat er precies in Zimbabwe is gebeurd, ga ik terug naar het land om daar de antwoorden op mijn vragen te vinden. Én film ik dit voor mijn documentaire’, zegt Vareen.
‘Als je moeder in coma ligt, voelt het alsof je gefaald hebt, omdat je haar niet kan redden. Om het stukje falen om te zetten, wil je alles goed doen. Vroeger heb ik best veel gespijbeld. Ik zakte van gymnasium naar havo, terwijl ik het wel kon. Toen mijn moeder overleed besefte ik dit pas hoe fijn het was dat mijn moeder mij altijd wilde helpen. Ik wil nu extra mijn best doen voor mijn moeder.’
Jeugd
‘Mijn roots liggen in Zimbabwe. Mijn moeder is Duits van origine en ging voor een missie van het Rode Kruis daarheen. Daar ontmoette zij mijn vader. Omdat ze mij een goede toekomst wilde geven en de gezondheidszorg in Zimbabwe gebrekkig is, ben ik samen met mijn moeder naar Nederland gegaan, waar zij al jaren woonde en ook gestudeerd had.
Als kind was ik er coulant mee dat ik alleen was met mijn moeder. Al die jaren was ik wel benieuwd geweest naar mijn vader, maar mijn moeder deed er altijd heel vaag over en wist niet wat ze mij moest vertellen erover. Uiteindelijk wilde ik het als kind niet weten, omdat het zo vaag was en ik dan als ‘anders’ gezien zou worden. Dat veranderde op het moment dat mijn moeder overleed. Ik stond er alleen voor en begon na te denken over wie mijn vader was.’
Overlijden moeder
‘In 2018 is mijn moeder verongelukt in India. Dat was heel heftig. Op het moment dat ik dat hoorde, moest ik gelijk naar India. Ik was nog maar 20 jaar. Je bent zo jong en je moet al zoveel regelen en meemaken. Ze lag in coma. Gek genoeg kan ik mij er niet meer veel van herinneren, omdat ik zo erg in een modus zat dat ik alles perfect wilde regelen voor haar. Na tweeëneenhalve week is mijn moeder overleden. Omdat ze in coma lag heb ik nooit echt afscheid kunnen nemen.
Na het overlijden van mijn moeder dook ik de zolder op om alle spullen uit te zoeken. De collega van mijn moeder huurde zo lang het huis, zodat ik dat in alle rust kon doen. Tijdens het uitzoeken vond ik op de zolder een doos met allemaal brieven tussen mijn vader en mijn moeder. Daardoor raakte ik steeds nieuwsgieriger. Ik wilde meer over mezelf te weten komen en over mijn moeder. In mijn jeugd had ik daar nooit over gepraat met mijn moeder.’
Rouwproces
‘Na een week was ik weer aan het werk en na twee weken ging ik weer naar school en deed ik van alles met mijn vriendinnen. Het was een achtbaan van emoties voor mij. Altijd zei ik dat het goed met mij ging en lachte ik alles weg. Pas nadat ik die brieven vond, kreeg ik een soort klap. Je hebt weleens momenten dat je je heel rot voelt, ik raakte zo erg in een put, dat ik me bedacht hoe fout ik eigenlijk bezig was. Mijn moeder had dit niet zo gewild. Daarom ben ik hulp gaan zoeken, om erover te praten. Voor mijn vriendinnen is het lastig om zich voor te stellen hoe je dit als twintigjarige helemaal alleen doet. Therapie is altijd een klein deel, het helpt je om weer vooruit te gaan en te kunnen functioneren. Maar wat voor mij echt helpt, is die documentaire.’
Documentaire
‘Ik ben al een hele lange tijd bezig met een documentaire. Voor de documentaire ga ik deze week praten met de vriendinnen van mijn moeder. Haar vriendinnen vertellen namelijk allemaal een ander verhaal over mijn vader en moeder, die best wel uiteenlopen. In elk verhaal zit denk ik wel een kern van waarheid, maar het is niet het echte verhaal. Daarnaast gaan we misschien filmen bij de rechtszaak van het ongeluk van mijn moeder in India en ik ga eindelijk naar Zimbabwe. Niet alleen ga ik mijn vader daar opzoeken, ik wil ook zien hoe het land is.
Mijn vader weet niet van mijn komst. Omdat hij een welvarende man is ben ik bang dat als ik mijn komst aankondig, hij dan weggaat. Ik wil hem confronteren, maar ga eigenlijk naar dat land voor mezelf en om een besef te krijgen hoe heftig het is dat je dit als twintigjarige helemaal alleen moet doen. Ik hoop dat dat mij weer helpt in mijn rouwproces. Het kan ook zijn dat mijn vader geen contact wil, dan is dat ook goed. Natuurlijk hoop ik dat hij met me wil praten, maar ik kan het ook alleen. Alles heb ik zonder hem gedaan. Het is ook een afsluiting, omdat ik nu niet weet of hij contact wil. Hij heeft al die jaren nooit contact gezocht. Via Facebook heb ik toen ik een jaar of 16 was een berichtje gestuurd, daar heeft hij nooit op gereageerd.
Ik ben tevreden als ik die reis heb gemaakt. En ik denk dat ik eruit heb gehaald wat ik eruit wil halen. En als dat niks is, is dat ook prima. Als het land lelijk is en mijn vader geen contact wil, dan weet ik dat tenminste. Samen met een filmcrew ga ik naar Zimbabwe: Philip, Veronique en Marleen. Het zien drie mensen waar ik een hele goede band mee heb en die ik al heel lang ken. Het voelt als een soort van familie. Als ik in Zimbabwe ben en ik voel me niet goed, weet ik zeker dat zij even een dagje met mij wat leuks gaan doen. Dat voelt ook veilig.’
Tweede thuis
‘Het voelt alsof ik wees ben. Maar ik ben volwassen genoeg om geen wees te zijn. Als kind heb je het idee dat je als wees zijnde hulp krijgt, maar op het moment dat ik wees werd gebeurde er helemaal niks. De overheid doet helemaal niks.
Aan de vriendinnen van mijn moeder heb ik veel. Ik kan altijd bij hen terecht met kerst en Pasen. Het is heel moeilijk voor te stellen om helemaal alleen te zijn. Anderen zeggen dan: “Je hebt toch een broer of zus?” Maar die heb ik niet. Of ze zeggen: “Je hebt toch familie?” Dat is dus best ingewikkeld. Mijn moeders familie woont allemaal nog in Duitsland. Ongeveer één keer per maand hebben we contact, om te checken hoe het gaat. Ik heb hier mijn eigen leventje en zij daar, dat is ook goed zo. Zij hebben nooit echt de moeite gedaan om met mij te contacten of zich te interesseren en daarom heb ik het er ook bij gelaten. Bij vrienden eten gaat ook niet zo makkelijk als je denkt, vooral nu met corona. Je bent niemands nummer één.’
Lees hier meer levensechte verhalen:
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl
