fbpx

Trodessa kreeg een hersenvliesontsteking tijdens haar vakantie op Kaapverdië: ‘Ik ben nog nooit zo bewust geweest van de dood’

Trodessa was een echte carrièrevrouw. Haar leven veranderde volledig toen ze eerst borstkanker kreeg en na haar behandeling ook nog een hersenvliesontsteking tijdens haar vakantie op Kaapverdië.  Het werd bijna haar dood. Hierdoor is ze zo bewust geworden van haar sterfelijkheid, dat ze gelukkiger is dan ooit.  

‘De tijd van mijn ziekte was echt wat ik nodig had. Dat klinkt misschien gek. Ik leefde in een wereld die alleen maar uit ratio bestond. Ik zat altijd in mijn hoofd, maar nooit in mijn lijf. Mentaal was ik zo sterk, niks hield mij tegen om mijn doel te bereiken. Een burn-out zou ik niet krijgen, want ik kon alles aan voor mijn gevoel. Maar toen ik ziek werd, moest ik. Mijn lijf stopte ermee. Ik gun dit helemaal niemand. Daarom is het nu mijn missie om mensen bewust te maken van hun eigen sterfelijkheid, maar wel met een gezond lichaam.’

Knobbeltje in mijn borst

‘Op mijn 36ste voelde ik een knobbeltje in mijn borst. In eerste instantie werd ik naar huis gestuurd door de dokter, want ik was nog zo jong. Het knobbeltje verdween niet, dus ik vertrouwde het niet. De tweede keer dat ik bij de dokter kwam, werd ik wel doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar bleek al snel dat het een agressief type borstkanker was. Anderhalf jaar lang heb ik behandelingen gehad. Daarvoor was ik echt een carrièrevrouw, mijn werk was mijn identiteit. Tijdens mijn kankertraject vroeg ik mij heel sterk af wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Want wat als ik doodging?’

Bewustzijn

‘Voor mijn kankertraject was ik nooit bang voor de dood, maar toen ik kanker kreeg kwam die angst sterk naar boven. Door mijn ziekte werd ik mij bewust van mijn sterfelijkheid en toen ik daarna nog een hersenvliesontsteking kreeg, is er een gevoel van berusting ontstaan. Ik kan me overgeven aan het idee dat het leven zo voorbij kan zijn. Dat overgave gevoel, dat het erbij hoort, is voor mij goud waard.’

Ernstige hoofdpijn

‘Nadat ik was hersteld van borstkanker ging ik op vakantie naar Kaapverdië, met mijn man, kinderen en gelukkig met mijn broer en zijn vrouw. Na een paar dagen kreeg ik helse hoofdpijn. In eerste instantie dacht ik dat het een migraineaanval was, dus nam ik paracetamol. De hele nacht heb ik op de badkamervloer gelegen en daar overgegeven. Mijn broer en mijn man hebben mij daarna naar het ziekenhuis gebracht. Ik zei meteen tegen de dokter dat ik een hersenvliesontsteking had. Waarom? Ik heb geen idee. Het was het eerste wat in mij naar boven kwam. De arts daar ontkende dat en ging andere testen doen. Ik bleek een blaasontsteking te hebben, dat heeft mijn leven gered, want daardoor hebben ze mij gelijk antibiotica gegeven. Binnen no time raakte ik buiten bewustzijn. Uiteindelijk heb ik vijf dagen in Kaapverdië in coma gelegen. De arts kwam naar mijn broer toe om te vertellen dat als ik daar zou blijven, ik het niet zou overleven. Samen met mijn broer ben ik per helikopter naar Gran Canaria gevlogen, want een vlucht naar Nederland had ik niet overleefd. De druk in mijn hoofd was te hoog daarvoor.’

Leven of dood

‘In Gran Canaria kreeg mijn broer te horen dat ze gelijk moesten opereren, anders zou ik overlijden. Het was op dat moment niet zeker of ik het überhaupt wel ging halen en hoe ik eruit zou komen als ik het wel zou halen. Mijn familie moest afscheid komen nemen. Ze hadden een vliegschema gemaakt, zodat er geen moment was dat ik daar alleen lag. Ik heb een hersenoperatie gehad om de druk in mijn hersenen weg te halen. Na tien dagen ontwaakte ik uit een coma. Ik had helemaal niks door gehad van de hele periode. Omdat ik zelf in coma was geraakt, was ik er ineens niet. Op het moment dat ik uit de coma ontwaakte was ik heel angstig en onrustig door een comadroom.’

Tussenwereld

‘Je leeft in een tussenwereld. Je weet niet wat echt is en wat niet. Ik heb heel lang geroepen dat ze mij daar weg moesten halen. Ik heb geen idee hoe lang dat heeft geduurd. Langzamerhand kwam ik weer meer tot besef. Ik kon niet meer lopen en wist niet dat ik in een ander land was. Pas toen een verpleegkundige vertelde dat ik bijna dood naar binnen was gebracht, besefte ik mij wat er was gebeurd. Daarvoor had niemand iets tegen mij gezegd. Toen begon ik vragen te stellen. Ik had ook niet door dat ik een operatie had ondergaan. Iedereen vertelde een ander verhaal, daar heb ik mijn eigen waarheid van gemaakt. Op een gegeven moment kwam het besef dat ik bijna dood was geweest. Ik kwam erachter dat dat voor mij niet erg was geweest.’

Eigen sterfelijkheid

‘Met een gezond verstand kan ik zeggen dat ik niet dood wil. Op dat moment was ik er gewoon niet meer, dan had ik alles losgelaten. Mijn mobiel was op mijn nachtkastje blijven liggen, mijn jurk had in de kast gehangen en die ene vaas, die ik nooit weg wilde doen, was ook blijven staan. Ik had alles en iedereen losgelaten, zelfs mijn kinderen. Dat bewustzijn, dat het ook zo had kunnen zijn dat ik nooit wakker was geworden, heeft mij die overgave gegeven. Wij zijn allemaal sterfelijk. De kunst is om met je gezonde lichaam, je eigen sterfelijkheid te voelen en dan te leven met het einde voor ogen. Als je dat kan, wordt alles in het leven heel simpel. Ik vraag mensen altijd: als je nog drie jaar te leven hebt, ben je dan waar je nu wil zijn?’

Traumatische ervaring

‘Mijn familie heeft het als heel traumatisch ervaren. Zij dachten dat ik dood zou gaan en als ik het zou overleven, werd ik misschien wel een kasplantje. Moest mijn man verder als alleenstaande vader? Voor iedereen was het doodeng. Op het moment dat ik wakker werd, viel er een last van hun schouders. Mijn kinderen mochten mij vijf weken lang niet zien. Al die buizen, piepjes en die wond. De dood wordt bij ons thuis daarom heel veel besproken. Het is een groot onderdeel van ons leven.’

Wonder

‘Ik ben een medisch wonder. Al heb ik er wel wat lichamelijke klachten aan overgehouden. Het is moeilijk om te achterhalen of de klachten door de borstkanker of door de hersenvliesontsteking komen. Het is een wonder hoe ik eraan toe ben, maar ik heb bijvoorbeeld heel veel last van hoofdpijn, en ik ben snel vermoeid. Ik doe elke dag dutjes, anders kan ik niet functioneren. Prikkels kan ik moeilijk verdragen, mijn rug is heel slecht en ik kan niet lang lopen. Ik heb zeker niet het lijf van voor mijn kankertraject, maar ik ben wel een gelukkiger mens. Dat klinkt zo cliché maar het is wel echt zo.’

Gebruik je hart

‘We gaan allemaal dood. Op je sterfbed wil je niet denken, had ik dit maar niet gedaan of juist wel. Als je je hart gebruikt, voel je of je zit waar je wilt zitten. Niemand wil dood, maar weet zeker dat als het moment er is, er niks meer is wat je tegen de mensen om je heen moet zeggen. Het enige waar ik mij zorgen om zou maken zijn mijn kinderen.’

De zin van de dood

Afgelopen maart bracht Trodessa haar boek ‘De zin van de dood’ uit bij uitgeverij Growing Stories. In het boek lees je verschillende verhalen over mensen die niet lang meer te leven hebben, maar ook over Trodessa’s eigen zoektocht. 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF