Vorige week vertelde Lotte over een hele grote spiegel die ze voor zich hield, de irritatie die ze voelde wanneer mensen zeiden: ‘na het weekend doen we weer gewoon’, en het bewust worden van haar eigen gedrag. Kun je je dat nog herinneren? Vandaag vertelt ze meer over haar irritaties en de onrust in haar lijf.
‘Maar waarom zei ik dan toch een paar weken geleden die bloed irritante zin: na het weekend normaal doen?’
Het antwoord is simpel… Onrust! Ik had een paar intense weken achter de rug met veel verschillende locaties en veel verschillende mensen. Voor mijn gevoel had ik veel chaos gebracht in ons relaxte camperleventje. Mijn dagelijkse routine van yoga en meditatie ontbrak. Geen rust in mijn hoofd en geen rust in mijn lijf. Waardoor ik makkelijker ging oordelen over goed en slecht. Terwijl ik in deze periode juist meer naar mijn lijf moest luisteren en waar mijn behoeftes nou echt lagen. Daardoor ontstond een slecht gevoel over de dingen die ik deed, of juist niet deed. Wat ik at of deed was niet dat reden dat ik me rot voelde, maar de gedachtes die ik daarover had… Dat liet me rot voelen. Je zou zeggen: ‘been there, done that’, maar blijkbaar nemen deze sneaky gedachtes het heel snel van je over als je maar even niet oplet. En juist deze gedachtes, brengen je weer in die spiraal van gezond-ongezond en goed gevoel-schuldgevoel.
‘De kunst is dus niet om die sneaky gedachtes (die irritaties) te vermijden.’
Want voor je het weet, poppen ze op een onverwachts moment weer op. De kunst is dus om ze op tijd te herkennen en om te begrijpen wat ze je vertellen. Want herken je die gedachtes op tijd… Dan kun je bij jezelf nagaan waarom ze juist nu oppoppen. En dat zorgt ervoor dat je niet meegaat in die stroom van negatieve gedachtes of emoties, maar dat je vanuit een ander perspectief, vanuit een helikopter view naar jezelf kunt kijken en juist van de situatie kunt leren. Dat zorgt voor blijdschap! Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen.
De ‘mean girl’ zal er altijd blijven.’
De belangrijkste les is inzien dat die sneaky gedachtes altijd blijven op-pop-pen. Hoe ver je ook ontwikkeld bent en hoeveel cursussen of opleidingen je ook hebt gedaan, de ‘mean girl’ zal altijd weer een keer tevoorschijn komen. Wat wel kan veranderen is je reactie op die sneaky stem. Want wanneer je inziet dat het maar een stemmetje die jou klein wilt houden en die jou bewust in het land van angst en schaamte opsluit, dan blijf je daar niet hangen. Pas dan begrijp je dat jij de kracht hebt om een andere gedachte in te brengen. Een gedachte die je blij maakt en stimuleert in plaats van afbreekt en remt.
‘Oke, wat heeft dit nou allemaal te maken met die ene zien: na de vakantie weer normaal?’
Het gaat heel simpel over het durven luisteren naar je eigen stem. Durven inzien wat je stem te vertellen heeft. Hang die helikopter boven jezelf… Want blijkbaar heb je iets gedaan wat niet bevalt. Blijkbaar denk je met je hoofd aan het verleden of plak je labels op de dingen die je doet. Je denkt dat wat je doet of hebt gedaan niet goed is, maar de vraag is: ‘is dat zo?’ Is het oordeel dat je hebt over de dingen die je doet niet pijnlijker dan de acties zelf? Of misschien ben je je lichaam voorbij gegaan en is de grens bereikt. Weet je wat nou de grap is? Zolang we in dit moment blijven hangen en niet denken aan het verleden of aan de toekomst, dan kan jouw compensatiegedrag niet bestaan. Dit gedrag gaat over acties uit het verleden. Je denkt aan iets wat al is geweest, je voelt je daar niet lekker bij. Je voelt je er schuldig over en je probeert het te compenseren. Daarom heeft compensatiegedrag ook vaak zo’n negatieve lading. De kunst is dus om in dit moment te blijven, niet te oordelen, maar probeer te voelen waar je NU behoefte aan hebt. Dat is voldoende!
Volgende week geeft Lotte een hele goede en gebruikelijke tip. En we hebben weer een hint voor je… ‘Live in the moment!’
