In januari 2019 hebben de verkiezingen van Leraar van het jaar plaatsgevonden. Anouk Huijs ging er met deze titel vandoor in de categorie primair onderwijs. Leraar van het jaar word je niet zomaar en in onderstaande blog van Anouk kun je wellicht wel afleiden waarom zij er met deze prijs vandoor is gegaan.
Tekst: Anouk Huijs
50 tinten, een geheel nieuwe betekenis…
Madelief kwam twee jaar geleden als een klein kleutertje de klas in, met onzekere kleine stapjes schuifelde ze naar haar plekje, beide handen vastgeklampt aan die van haar moeder. Haar twee blonde staartjes vastgebonden met knalroze elastieken, een perfecte match met haar knalroze tutu en blinkende unicorn shirtje. ‘Ach kijk nou, de onschuld zelf’, hoor ik me nog denken.
Een tirannetje op oorlogspad
En een onschuldig meisje is het absoluut. Een gezellige tante, altijd in voor een praatje, immer bereid om haar klasgenoten te helpen en op ruzie heb ik haar tot op heden nog niet kunnen betrappen. Kortom, een heerlijk kind! Er is echter één moment op de dag dat dit lieve, zachtaardige meisje een andere kant van zichzelf laat zien. Op dat moment verandert dit lieve, behulpzame meisje in een ontzettend kritische wetenschappelijk onderzoeker. Dit moment doet zich voor op het ogenschijnlijk meest onschuldige moment van de dag, tijdens het eten van de fruithap. De fruithap, voor de meeste kinderen een moment van ontspanning en gezond snoepen; voor Madelief het moment om de meegekregen banaan vol-le-dig te analyseren én bekritiseren.
50 tinten
Voor mijn kennismaking met Madelief was ik ervan overtuigd dat een banaan één soort fruit was met doorgaans eenzelfde smaak. Inmiddels ben ik een hele tijd verder en moet ik concluderen dat deze overtuiging onterecht was. Madelief heeft mij geleerd dat een banaan nooit zomaar een banaan is. Je hebt grote bananen en kleine bananen, maar ook gevlekte en gestreepte bananen, pudding en pap bananen en bovenal lekkere en niet lekker bananen. Dankzij Madelief kreeg ‘50 tinten’ voor mij een geheel nieuwe betekenis, namelijk 50 tinten banaan.
Een strenge keuring
De grote pech rondom deze 50 tinten is dat er bij Madelief doorgaans slechts één van deze varianten door de keuring komt. En hoe hard de teler, de winkel en het kritische oog van mama ook proberen; lang niet alle bananen voldoen aan de grote hoeveelheid eisen die Madelief stelt aan zo’n kleine gele rakker. En eerlijk is eerlijk, als kind lustte ik heus ook niet alles. Spruitjes, bonen, bloemkool én broccoli schoof ik vroeger stellig aan de kant. Maar de tijd heeft haar werk gedaan en inmiddels eet ik ook deze groenten met enige regelmaat. Ik was dan ook hoopvol gestemd; de aanhouder wint, toch?
De trukendoos
Ik besloot mijn trukendoos open te trekken en ging op zoek naar een manier waarop ik Madelief van haar haat-liefde (liefde is overigens een groot woord in deze context….) verhouding met bananen af kon helpen. Ik maakte de banaan het fruit van de maand, we deden een heuse bananenproeverij in de klas en ook ik ging volledig overstag, een aantal weken at ik tijdens iedere fruitpauze een banaan. Een goed voorbeeld doet volgen toch? Dagen, weken en maanden gingen voorbij en de een na de andere banaan passeerden de revue, helaas zonder echte verandering. De fruithap ging nog steeds gepaard met getreuzel, gemopper en enkele keer ook een traan. Langzaam maar zeker verloor ik de hoop op een goede afloop, wellicht was het eten van dit fruit gewoon niet voor Madelief weggelegd?
Gemengde gevoelens
Inmiddels was het eind van het schooljaar in zicht en zouden de wegen van Madelief en mij zich scheiden. De lieve schat had namelijk een prachtige ontwikkeling doorgemaakt en was he-le-maal klaar voor een nieuwe uitdaging: groep 3! Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van Madelief. Ik was ontzettend trots op de mooie ontwikkeling die ze had laten zien, maar stiekem ook een beetje teleurgesteld in mezelf dat het mij niet was gelukt haar een stapje vooruit te helpen in de dagelijkse strijd met haar fruithap.
Wie niet sterk is…
Niet lang na de zomervakantie staat er plots een euforische Madelief voor mijn klaslokaal op en neer te springen. Ze zwaait uitbundig, wenkt me naar buiten en roept herhaaldelijk mijn naam. Wat zou er kunnen zijn?! Ik loop haar tegemoet. Haar ogen glunderen en vol trots vertelt ze mij dat ze goed nieuws heeft. ‘IK LUST BANANEN JUF!’. Woehoe! Samen maken we een vreugdedansje. Madelief vervolgt haar verhaal: ‘Het zijn wel een beetje gekke bananen hoor, ze zijn rood en hebben een ronde vorm.’. Verbaasd kijk ik haar aan. Zonder aarzelen reikt ze in haar jaszak en haalt ze een appel tevoorschijn. Madelief neemt een grote hap en draait zich om. ‘Doei juf’. Met open mond blijf ik achter, die Madelief…
Benieuwd naar de andere winnaars? In dit artikel lees je meer.
