fbpx

Marja heeft haar man door corona al 9 maanden niet gezien: ‘Geen idee hoe lang het nog duurt’

In de maand december delen we elke woensdag een levensecht verhaal van een vrouw die in 2020 werd geraakt door de actualiteit. In aflevering 1 vertelt Marja Hofman (51) over het moeten missen van haar man. Hij werkt op de Filipijnen, zij kan vanwege corona niet terugvliegen. ‘Het ergste is dat we niet weten hoe dit gaat aflopen.’

Marja: ‘Elke zaterdag of zondag rond een uur of 11 videobellen we. Dat is vanwege het tijdverschil de beste tijd. Mijn hondje Scooter komt ook altijd even in beeld, die heb ik ook moeten achterlaten. Ik mis dus niet alleen mijn man, maar ook mijn hond. Al videobellend vertellen we wat er allemaal speelt. Mijn man gaat nu bijvoorbeeld verhuizen. Een rare gewaarwording, want ik ga niet mee naar het nieuwe huis en laat het huis waar ik een jaar heb gewoond achter zonder afscheid te hebben genomen.

Mijn man en ik kennen elkaar dertig jaar. Op onze eerste officiële date vertelde hij mij dat hij bij de marine zat. “Denk er maar goed over na voordat je een relatie met me aangaat”, zei hij, “want weggaan bij de marine doe ik niet.” Zes jaar werkte hij nog bij de marine en als hij drie maanden weg moest, miste ik hem altijd. Vooral de weekenden vond ik vervelend. Doordeweeks had ik mijn werk en sport, maar de weekenden voelden soms leeg. Maar toen was tenminste duidelijk hoe lang hij weg moest en wanneer hij weer terugkwam, dat is nu heel anders.’

Naar Thailand

‘Na zes jaar stopte mijn man toch bij de marine. Hij wilde ‘thuis’ zijn als er kinderen zouden komen. Dat thuiszijn is niet helemaal gelukt haha. Ambitieus als hij is ging hij naast zijn meer dan full-time job een studie volgen. Toen hij dat papiertje op zak had, maakte hij de verwachte promotie. Geweldig! De nieuwe job maakte dat hij vaker op business trip ging en uiteindelijk verhuisden we met het hele gezin naar het buitenland: eerst naar Amerika en daarna naar Thailand. Daarna werkte hij meer dan 3 jaar in Saudi-Arabië. Mijn dochters en ik woonden in die tijd in Nederland. Hij werkte 6 weken en kwam dan 10 dagen naar huis.

Vorig jaar kreeg hij een mooie baan op de Filipijnen aangeboden. Onze dochters studeerden inmiddels in Nederland en het leek ons mooi om de laatste tien jaar van het werkende leven van mijn man samen op de Filipijnen te wonen. We woonden op het platteland, zonder veel andere buitenlanders om ons heen en ik vond het leven er prettig. Maar toen begonnen de COVID-19 perikelen. We kregen bericht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken dat we, als we terug wilden, binnen 24 uur moesten vertrekken. Mijn man kon vanwege zijn werk niet weg, maar voor mij lag het anders. Wat als de grenzen zouden sluiten? Wat als ik niet meer naar mijn kinderen in Nederland zou kunnen als er iets met hen gebeurde? Ik kon de beslissing niet nemen, maar toen we een paar dagen later alsnog de mogelijkheid kregen om te vertrekken, koos ik daar met het oog op mijn kinderen en mijn schoonouders toch voor. Het was een onmogelijke keuze, want wat als er iets met mijn man zou gebeuren terwijl ik in Nederland zat? Ik leefde in een roes. Als moeder en vrouw sta je als expatvrouw met 1 been bij je kinderen en met het andere been bij je man. Maar het leven zag er voor mij niet goed uit op de Filipijnen. De lockdown is daar veel strenger en ik zou alleen eens per week de deur uitmogen voor boodschappen. Dat is wel erg eenzaam. Uiteindelijk zat ik half maart met 5 andere personen in het vliegtuig. Ik weet nog dat de Aziaten allemaal met beschermende pakken in de rij stonden. Waar zijn we in terecht gekomen, dacht ik. Gaat dit de toekomst worden, een soort geplastificeerde wereld?’

Mindfulness als steun

‘Mijn retourvlucht stond geboekt op 28 april. Dan zou reizen wel weer mogelijk zijn, dachten we nog. Maar tot nu toe zijn al mijn vluchten gecanceld en ben ik nog in Nederland. Mijn man heeft mijn ene dochter inmiddels al anderhalf jaar niet gezien, de jongste was er gelukkig in februari nog. We proberen nu of hij via een speciale procedure terug naar Nederland kan komen, maar omdat zijn werk daar is en hij weer terug zal moeten, kan hij alleen komen als hij weer een visa krijgt om het land in te kunnen. Tot nu toe staat de Filipijnen dat niet toe. We hebben dus geen idee hoe dit gaat aflopen en hoe lang het nog gaat duren voordat we elkaar weer zien.

Gelukkig hadden we ons huis in Terneuzen nog en kon ik daar terecht. Ik vermaak me wel en probeer niet te veel te piekeren over de toekomst. Vroeger was ik een echte stresskip en kon ik nachten wakker liggen, maar de laatste jaren ben ik me steeds meer gaan verdiepen in mindfulness en inmiddels ben ik ook coach. In mindfulness vind ik veel steun. Ik probeer dankbaar te zijn voor het feit dat we allemaal gezond zijn en leef in het nu. Het nieuws volg ik niet op de voet, dat maakt me somber. Ik mediteer en zorg dat ik elke dag veel buiten ben, dat houdt me in balans. Het enige wat ik kan doen is in het moment accepteren.’

Lees hier meer levensechte verhalen van vrouwen:

Melissa heeft drie pleegkinderen: ‘Het is mijn passie om deze kinderen gelukkig te maken’

Esther haar dochter heeft een reactieve hechtingsstoornis: ‘Dat ik mijn kind niet kon aanraken, was het meest afschuwelijke gevoel ooit’

Rachel kon binnen één week niet meer lopen: ‘ik dacht dat mijn leven voorbij was’ 

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl

 

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF