Kitty Hiert (35) kreeg in september 2019 een herseninfarct. Ze dacht er na een week wel weer bovenop te zijn, maar de nasleep was groter dan verwacht. Haar artsen en de fysio zeiden zelf dat de kans groot was dat ze nooit meer de oude zou worden. Ondanks alle tegenslagen herstelde Kitty tegen alle verwachtingen in van haar herseninfarct.
‘Voor mijn werk als gezinsbegeleider had ik een intakegesprek bij een gezin. Aan het einde van het gesprek begon ik een beetje misselijk te worden. Ik was in de veronderstelling dat ik vast te veel koffie had gedronken en vroeg daarom een glaasje water. Het ging maar niet over. Het werd zelfs steeds erger en alles om mij heen begon te draaien. Ik heb het gesprek netjes afgesloten en heb mijn man opgebeld. Hij werkt in een andere gemeente, dus het zou nog even duren voordat hij bij mij was. Daarom besloot ik de metro te pakken en twee haltes richting huis te nemen, zodat hij sneller bij mij zou zijn. Het voelde alsof ik dronken was, oriënteren lukte niet meer en lopen ging moeizaam. Het is mij uiteindelijk toch gelukt om twee haltes verder te komen. Mijn man heeft mij gelijk meegenomen naar de dokter. In de auto ben ik gaan liggen. Bij de dokter aangekomen ben ik daar in het toilet in elkaar gezakt. Nog geen vijf minuten later stond de ambulance voor de deur.’
Ongewis
‘Ik ben zelf nog jong, leef gezond en ik sport veel. Toch overkwam mij dit. Ik had een goede balans tussen werk en privé. De oorzaak was een onderliggende medische reden, die opeens naar voren kwam. Waar niemand de oorzaak van kon bedenken. Luister naar de signalen. Op dat moment wist ik niet wat mij overkwam. In het ziekenhuis werd ik door de medische molen gehaald. In beide armen werd een infuus gezet en in mijn been. Je wilt je ogen niet dicht doen, want je weet niet wat er gaat gebeuren. Je wordt in het ongewisse gelaten. Later hoorde ik pas dat ik een herseninfarct had gehad. Ze zijn erachter gekomen dat een eerdere buikwandkneuzing de oorzaak hiervan was. Ik voelde mij een stuk beter en ik dacht dat ik twee dagen later weer aan de slag kon met mijn werk. Niet wetende dat er een verschrikkelijke nasleep zou volgen. Op dat moment was dat helemaal niet aan de orde. Ik wilde zo snel mogelijk weer op de been komen. Die ernst ervan drong niet tot mij door.’
Nasleep
‘Het waren de kleine dingen die opeens opvielen. Ik kon redelijk lopen en praten, maar was op zoek naar woorden, kon geen ritme meer vinden en mijn kortetermijngeheugen was verslechterd. Op een gegeven moment was daglicht of even tv kijken al te veel. Toen werd de nasleep pas echt duidelijk. Ik sliep praktisch de hele dag. We hebben een zorg intensieve zoon. Hij heeft aandacht nodig, maar mijn man heeft ook aandacht nodig. Ik had geen energie meer voor mijn gezin. Een paar dagen later kwam er een verpleegster aan mijn bed, om te vertellen wat ik kon verwachten. Het eerste wat ze zei was dat ik nooit meer de oude zou worden. Voor iemand die zo positief in het leven stond als ik, was het een klap in mijn gezicht. Ik kon nooit meer hardlopen, fietsen, mijn werk niet meer doen. De grond werd onder mijn voeten vandaan geslagen. Ik kon alleen maar huilen.
Neerslachtige gedachten kwamen en positieve gedachten verdwenen. Ik raakte bijna depressief. Op een bepaald moment heb ik zelfs gezegd dat ik het leven niet meer zag zitten. Dit was niet hoe ik mijn leven had voorgesteld en wat ik mijn gezin had toegewenst. Dat was een moeilijk moment. Gelukkig ben ik daar goed uitgekomen. Ik heb een breed revalidatietraject gevolgd om alles weer op een rijtje te krijgen. We zijn een jaar verder en ik ben net klaar met het project.’
Veerkracht
‘Het zit niet in mij om bij de pakken neer te zitten. Iedereen heeft weleens een moment dat het niet goed gaat, dat is oké. Maar je moet ook weer opstaan. Het moment dat de fysio tegen mij zei: hier moet je mee leren leven, ging het niet goed met mij. In mijn lichaam voelde ik dat ik meer kon. Ik ben blijven oefenen en ik heb de lat steeds hoger gelegd. Aan het begin was ik bang, zo moest ik bijvoorbeeld opnieuw leren fietsen. Ik wilde heel graag, maar het was even pittig. Je doet soms een stapje terug en dan ga je weer door. Alles bouw je op vanaf nul. Het is een kwestie van trainen. Als mijn hart had gezegd dat dit het was en ik het moest accepteren, dan was ik ermee akkoord gegaan. Maar ik voelde dat er meer inzat. Ik ben ondanks alles doorgegaan.’
Eén team
‘Gelukkig heb ik inmiddels bijna geen restverschijnselen meer, al ben ik nog wel snel moe. Mijn voeding heb ik aangepast, zodat ik de juiste voedingstoffen voor mijn herstel binnenkrijg. Ik kan nog niet veel processen naast elkaar hebben en ik heb een korter lontje gekregen. Verder doe ik zoveel mogelijk dingen weer. Mijn zoon heeft TOS en kan moeilijk op woorden komen. Ik heb dat nu ook. Ik kan mij beter inleven in hoe hij zich voelt. Het is voor hem ook lastig om het te begrijpen. Mijn herseninfarct heeft grote gevolgen gehad voor mijn gezin. Het voelde alsof ik faalde voor mijn man en mijn kind. Het was allemaal te veel voor mij. Het huishouden heeft mijn man moeten doen. Ik ging eerder naar bed dan mijn zoon. Leuke dingen doen, zat er niet in. Ook mijn inkomen viel weg, dat bracht stress met zich mee. Mijn man heeft er het in begin moeilijk mee gehad, maar hij heeft altijd goed voor mij gezorgd. We doen het samen. We zijn echt een team samen.’
Hoe herken je een herseninfarct?
‘Veel jonge mensen die ik spreek hebben hetzelfde gevoel gehad als ik. Het misselijk zijn, het draaierig zijn of dronken voelen, van de stoel getrokken worden en lichaamsdelen die langzaam uitvallen. Of dat je niet meer goed uit je woorden kan komen. Het zijn kleine dingen, die vaak niet goed naar voren komen. Het zijn belangrijke symptomen om te herkennen, zeker voor mensen met een jonge leeftijd. Je moet echt naar je lichaam leren luisteren. We willen allemaal doorwerken. Stress is ook een grote factor. Gezond eten is belangrijk. Goed voor je lichaam zorgen is het belangrijkste wat er is. We hebben maar één leven. Zonder jezelf kun je ook niks voor anderen betekenen.’
Lees meer inspirerende levensechte verhalen:
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl
