Jacomijn reist al jaren alleen om te gaan en staan waar ze wil. Altijd gaat het goed, behalve die ene keer dat ze toch in een truc trapte en werd bestolen. Toch weerhoudt dat haar niet om alleen te reizen. Haar boodschap is dan ook: luister altijd naar je gevoel.

‘In januari ben ik naar Namibië gegaan, waar ik 10 weken heb rondgereisd in een auto. Op een gegeven moment moest ik boodschappen doen. Het was al in de laatste weken van mijn reis. Mijn auto parkeerde ik in een zijstraatje tegenover een grote parkeerplaats van een supermarkt. Nadat ik boodschappen had gedaan, ging ik weer terug naar de auto. Daar klikte ik twee keer op mijn autosleutel, zodat alle deuren opengingen en laadde ik mijn boodschappen in. Ik ging zitten en legde op de bijrijder stoel mijn tas met portemonnee, telefoon en papieren. Toen ik wegreed, stond ik eigenlijk gelijk voor een verkeerslicht. Er kwam iemand voor mijn auto langslopen die naar mijn achterdeur wees, alsof er iets mee was. Ik dacht, daar trap ik mooi niet in. Ik stapte niet uit. Maar nadat hij nog een keer wees, begon ik zo erg te twijfelen, dat ik voor de zekerheid uit het raam naar achteren keek. Ik zag helemaal niks en snapte het even niet meer, tot ik in een flits een man zag weglopen met het bandje van mijn tas in zijn hand.’

In actie

‘Er ging zoveel woede door mij heen. Ik ben uit de auto gestapt. Ondertussen had was hij samen met zijn vriend de weg overgestoken en liepen ze van mij af. Ze hadden niet in de gaten dat ik iets door had, omdat ik de hele tijd stil bleef. Met een wilde blik in mijn ogen ben ik op hen afgerend. Uiteindelijk heeft hij het tasje van zich afgegooid, toen ik bijna bij hem was. Waarschijnlijk hoorde hij het geluid van mijn slippers of van mijn voetstappen. Ze zijn ervandoor gegaan. Ik was zo kwaad. Met mijn tasje in mijn hand ben ik teruggelopen naar mijn auto, die daar nog met een lopende motor stond. Op het moment dat ik weer terug in de auto zit, hoor ik een piepgeluid van de auto en zie ik dat de deur van de bijrijder stoel openstaat. Ineens besefte ik me wat er was gebeurd.’

 Tactiek

‘Door mijn werk als politieagente zit het in mij om boeven te vangen. Een ander was gaan gillen uit onmacht, maar ik ben heel stil gebleven. Overvallen en verrassen, dat is mijn tactiek geweest. Vanuit mijn werk heb ik veel gevisualiseerd. Onbewust heb ik de afweging gemaakt om niet te gaan gillen, omdat ik wist dat hij dan weg zou rennen. Maar het had ook anders kunnen aflopen…’

Blijvende angst

‘Na het incident ben ik gaan rijden. Ik kwam net uit de bush en ik ging naar een volgende plek  om te verblijven. Na een uurtje rijden ben ik een zijweg ingegaan om weer even uit te blazen. Tijdens de 100 kilometer die ik daarvoor had gereden zat ik nog vol woede. Op het zandweggetje ben ik op mijn hoofd gaan staan om alle gevoelens uit mijn lichaam te halen.

Die eerste nacht daarna sliep ik op een campsite aan een meer, daar was verder helemaal niemand. Ik moest mezelf weer tot bewustzijn brengen, dat het daar niet gevaarlijk was. Al die acht weken is het goed gegaan. In de stad daar gaat het mis, niet in een natuurgebied.  Toen ik terugkwam bij Windhoek, om een test te doen, werd ik aangesproken door een man. Hij wilde bijna dezelfde truc uithalen. Daardoor kreeg ik een trigger en werd ik gelijk pist-off. Het is belangrijk dat je kijkt of die gevoelens relevant zijn of dat het alleen maar is door een ervaring. Anders ga je nooit meer alleen op reis.’

Verkeerde moment, verkeerde plaats

‘Ik was op die plek op het verkeerde moment. Misschien had ik gewoon op die grote parkeerplaats bij de supermarkt moeten parkeren en niet in een zijweggetje. Ik was net uit het zich van alle mensen, dat is mijn pech geweest. Mijn geluk was dat ik politieagente ben en ik snel kan schakelen.

Als je aan mensen vraagt die vaak alleen reizen of zij weleens zoiets hebben meegemaakt, hoor je bijna nooit dat er iets misgaat. Iedereen heeft een mooie tijd. Als je de mensen vraagt die nooit alleen reizen, zeggen zij wel altijd dat het gevaarlijk is. Uiteraard moet je op je hoede zijn en mag je een goed wantrouwen hebben, maar dat wil niet zeggen dat je niet de stap moet zetten om de wijde wereld in te trekken.’

Alleen op reis

‘Jaren geleden, in 2012, ging ik in mijn eentje naar Vietnam, Cambodja en Laos. Ik wilde meer van de wereld zien. Ik kreeg in de gaten hoe makkelijk je zonder reisplan kan rondreizen. Sindsdien ben ik nooit meer gestopt. Normaliter ben ik zo’n twee tot vier maanden weg per jaar. Afgelopen jaar was dat wel anders door corona, maar ik kies de landen uit waar de minste besmettingen zijn, zoals Namibië. Door alleen te reizen besef ik juist meer dat ik het heel goed heb en heel gelukkig ben als ik op de mooiste plekjes van de wereld ben. In 2012 was ik bijvoorbeeld in Vietnam, waar ik vanuit mijn bed bij het raam uitkeek op de contouren van de karst stenen rotsen en de volle maan. Dat was een geweldig moment. Maar ook tijden mijn reis in Namibië zat ik op unieke plekken te genieten, zoals Fish River Canyon en Spitzkoppe. Op reis leef ik voluit. Thuis werk ik en doe ik wat ik moet doen. Op reis mag alles en geniet ik. In de vrije weekenden ontdek ik Nederland en Duitsland ook zoveel mogelijk om het gevoel van vrijheid vast te houden. Zo wandel ik veel, kampeer ik zo nu en dan of fiets ik erop uit om zo voor mij onbekende plekken in Nederland te ontdekken. Twee weken terug wandelde ik in vier dagen een rondje Texel van 76 kilometer met een tentje en de rest van mijn spullen op mijn rug.’

Vrijheid

‘Je hebt de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Én dat niet alleen, je leert jezelf er zoveel beter door kennen. Er zijn geen vrienden of familieleden waar je op kan steunen, je moet op jezelf vertrouwen en je zult merken dat je het ook kan zonder hen. Mensen helpen je en sturen je. Het kan voorkomen dat het misgaat, dan vraag je jezelf af wat er mis ging en of je niet goed opgelet hebt. Ik wist het, maar ik trapte er zelf in. Alert blijven is altijd van belang.’

Boodschap

‘Blijf een beetje in de mainstream. Ik parkeerde niet op de grote parkeerplaats. Als je naar de toeristische plekken gaat, zijn daar altijd mensen die voor de toeristen zorgen. Uiteraard zijn er ook mensen die je oplichten, maar dat heb je vaak in de gaten. Als je gaat schreeuwen, voelen mensen zich verantwoordelijk. Als je een zijstraatje ingaat, waar geen toerisme meer is, moet je hopen op de goedheid van de medeburger. Daar kun je niet helemaal op vertrouwen.

Achteraf zeggen mensen vaak dat ze een buikgevoel hadden. Luister naar je gevoel. Dan loop ik liever een ervaring mis, dan dat ik er één te veel hebt.’

Jacomijn schrijft voor haar eigen blog zinvol reizen, verhalen over haar reizen. Lees hier haar blog over haar hele reis door Namibië.