Esther Limonard, 54 jaar, was een vrouw die nooit aan het klagen was en altijd maar bleef doorwerken. Tot dat ze een partiële dwarslaesie kreeg en net niet in een rolstoel belandde. Vanaf dat moment heeft ze haar leven volledig omgegooid en haar diepste dromen waargemaakt.

‘Tot een aantal jaar geleden leefde ik grotendeels zoals mijn ouders. Ik was gedreven, sociaal, betrouwbaar, perfectionistisch en ik had een ontzettend groot verantwoordelijkheidsgevoel. Veel dingen deed ik op automatische piloot of op pure wilskracht. Ik voelde wel dat de onrust in mij steeds groter werd, maar negeerde dit gevoel volledig.

Voor de buitenwereld had ik alles prima voor elkaar. Leuk gezin, goeie baan als directiesecretaresse en een gezellige  vriendenclub. Ik was altijd optimistisch en vrolijk. Met mij ging het steevast goed. Want jeetje, klagen past niet in mijn straatje en iemand teleurstellen al helemaal niet. Dus je hoorde mij ook eigenlijk nooit nee zeggen. Ik heb jarenlang geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden en nam genoegen met hoe mijn leven op dat moment was. Ik wist niet beter.’

Last van mijn nek

‘Tot ik begin 2015 last kreeg van mijn nek. Klagen zat niet in mijn aard en me op mijn werk ziekmelden al helemaal niet. Dus met Ibuprofen hield ik me een paar dagen redelijk staande. Maar toen de pijn niet minder werd, besloot ik toch maar een afspraak met de huisarts te maken. Na een onderzoek was het nog steeds de vraag waar de pijn nu daadwerkelijk vandaan kwam. De huisarts gokte op iets van een slijmbeursontsteking en schreef onstekingsremmers voor. Helaas, na een week de medicijnen geslikt te hebben was de pijn niet verminderd. Sterker nog, ik begon ook de kracht in mijn handen te verliezen. Dus werd er opnieuw een afspraak bij de huisarts gemaakt. Mijn vraag om me naar een specialist door te sturen werk genegeerd. Ik moest eerst maar eens langs een manueel therapeut. Gelukkig kon ik binnen een paar dagen bij hem terecht want inmiddels had ik ook tintelingen in mijn voeten. Na een kort intake gesprek en een paar check-ups was het voor hem duidelijk dat er een beknelling in mijn nek zat. Hij zou contact opnemen met mijn huisarts en haar adviseren om mij door te sturen naar een neuroloog. Dit lukte niet. Een neuroloog heeft namelijk een wachtlijst en zelfs als je een “spoedgeval” bent, duurt het nog een week voordat je er terecht kunt. Hoewel ik bijna kruipend binnenkwam, moest ik bij het doen van bepaalde oefeningen gewoon om mezelf lachen als ik mijn evenwicht verloor. Niet zo gek dus, dat de neuroloog mijn klachten niet al te serieus nam. Toch stuurde ze me door voor een MRI, maar ook daar kun je niet zomaar terecht. Weer een week wachten en nog minder controle over mijn armen en benen. Inmiddels voelde mijn lichaam vanaf mijn borsten tot mijn tenen verdoofd. Na een week wachten op de uitslag van de MRI die maar niet kwam, was voor mijn man de maat vol! Ik voelde inmiddels mijn plas niet meer lopen en kon niet meer van de bank af. Na heel veel telefoontjes ben ik bij de spoedeisende hulp terecht gekomen. Daar zag de dienstdoende neuroloog de MRI voor de eerste keer en schrok zich rot. Als ik nog langer op deze manier door zou doen, was de vraag niet óf ik een dwarslaesie zou krijgen maar wanneer. Een fikse beknelling, als gevolg van een nekhernia, sloot mijn ruggenmerg bijna in zijn geheel af. Er werd direct contact opgenomen met het Erasmus medisch centrum in Rotterdam. Daar werd ik dezelfde avond nog opgenomen en geopereerd.’

Een partiële dwarslaesie

‘De operatie slaagde! De volgende ochtend kwam de chirurg aan mijn bed om te vertellen dat het echt niet een paar uur langer had moeten duren of ik was in een rolstoel beland. Hij had de beknelling kunnen verwijderen maar dat betekende nog niet dat ik er was. Na mijn herstel zou nog een lang revalidatietraject volgen.

Tijdens het intake gesprek met de revalidatiearts werd mij de vraag gesteld wat mijn doelstelling was. Ik antwoorde met een big smile: “Weer voor 32 uur terugkeren in het arbeidsproces”. De revalidatiearts keek mij aan en vroeg of ik wel wist hoe ernstig mijn situatie was. Ik had een partiële dwarslaesie en een aantal zenuwen waren permanent beschadigd. Terugkeren in het arbeidsproces zat er voor mij niet meer in. Voor een buitenstaander klinkt het misschien gek, maar op dat moment drong het pas tot mij door dat het écht ernstig was. Ik was ervan overtuigd geweest dat na de operatie en een revalidatieproces ik weer helemaal de oude zou worden.’

De vechter in mij gaf het niet zomaar op

‘Ondanks alle twijfels van de revalidatie artsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, psychologen en mijn omgeving krabbelde ik langzaam maar zeker omhoog. Na een jaar kon ik verschillendel handelingen zonder hulp opnieuw uitvoeren.

Het hele proces is niet gemakkelijke geweest. Ik heb echt in een soort van rouwproces gezeten. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn “oude” ik en mijn “nieuwe” ik moeten leren accepteren. Maar op een gegeven moment heb ik een keuze gemaakt; ik ga leven zoals ik dat wil!

Ik heb gekozen voor MIJN geluk en heb met mezelf afgesproken dat ik (ondanks mijn handicap) de beste versie van mezelf wilde gaan vinden. Ik heb me in eerst instantie gestort op verschillende persoonlijke ontwikkeltrajecten, ben daarna een coachopleiding gaan volgen, gevolgd door o.a. een transformatiecoach opleiding en een creatief coachopleiding.’

Women-in-Control

En geloof me, onderweg ben ik heel veel beperkende overtuigingen tegengekomen. Ben ik niet te oud? Kan ik dit wel? Zitten mensen wel op mij te wachten? Wat als het niet lukt? Wat gaat mijn omgeving hiervan vinden? Maar ik kwam er al snel achter dat dit mijn eigen angst was en dat deze gedachten mij klein wilden houden en mij tegenhielden om te groeien. Ik ben mijn angsten onder ogen gaan zien, in mezelf gaan geloven en in mijn eigen kracht gaan staan. Uiteindelijk heb ik in 2017 mijn eigen coachpraktijk ‘Women-in-Control’ opgestart.

In mijn coachpraktijk richt ik me op vrouwen van 40+ die twijfelen of dit het leven is waarvan ze ooit droomden. Die constant aan het strugglen zijn en zich daardoor vaak onzeker voelen of ze wel de juiste dingen aan het doen zijn.

Vanuit mijn mijn opleidingen en mijn eigen ervaringen leer ik ze bewust te worden van de kritische stemmetjes in hun hoofd en ik laat ze weer vertrouwen op hun gevoel. Ik laat ze ontdekken dat ze hun koers opnieuw kunnen bepalen om helder te krijgen hoe hun ideale leven eruit ziet. Dat ze tijd mogen nemen voor zichzelf en hun verlangens en behoeftes, zodat ze groeien in zelfvertrouwen en de regie over hun leven weer kunnen terugnemen.

Ik heb iedereen verbaasd. Want de tegenslagen in mijn leven hebben mij er niet van weerhouden om te gaan kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar de  onmogelijkheden. Ik kan nu eerlijk zeggen dat ik trots ben op de vrouw die ik geworden ben en op het nieuwe leven dat ik voor mezelf heb gecreëerd.

Mijn dromen zijn werkelijkheid geworden. En dit gun ik iedere vrouw.

Kom meer te weten over Esther haar coachpraktijk op deze website.

Lees ook deze powerstories

Zieke baby Jayme kan alleen overleven met duur medicijn: ‘Hoop geeft ons de kracht om te vechten’

Eva Louise ontdekte op haar negenentwintigste dat ze autisme heeft