fbpx

Anika kreeg op haar achttiende de diagnose borderline: ‘Ik heb me heel schuldig gevoeld over de pijn die ik mijn familie en man heb aangedaan’

Anika (39) kreeg op haar achttiende de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis. Ze had last van hevige stemmingswisselingen, woedeaanvallen en depressies. Nadat ze haar middelbare schooldiploma haalde werd Anika voor dertien maanden opgenomen in een kliniek. In totaal heeft ze zestien jaar in therapie gezeten, maar nu kan ze eindelijk zeggen dat ze gelukkig is.  

‘Ik was nog nooit lang van huis weggeweest en opeens zat ik voor dertien maanden in een kliniek. Ik dacht echt: wat doe ik hier? De eerste maanden daar moest ik erg wennen aan alles wat er in de kliniek gebeurde. In het begin was ik heel erg onder de indruk als iemand een woedeaanval had. Uiteindelijk ben ik er wel gewend aan geraakt. Ik heb zoveel gezien en meegemaakt. De mensen die daar zaten hadden van alles meegemaakt. Van drank- en drugsmisbruik, tot seksueel misbruik en mishandeling. Eerst vond ik het heel heftig, maar op een gegeven moment keek ik nergens meer van op. Het werd zelfs bijna normaal, het hoorde erbij.’

Diagnose

‘Het ging al een lange tijd niet goed met me. Als kleuter had ik al regelmatig een woedeaanval. Dan werd ik zo boos dat ik gewoon wegviel. De huisarts dacht dat ik er wel overheen zou groeien, maar die woedeaanvallen zijn altijd gebleven. Op mijn negende gingen mijn ouders scheiden, waardoor mijn veilige wereld instortte. Ik vond het lastig om van de basisschool naar de middelbare school te gaan. Ik dacht dat als ik goede cijfers haalde, mensen me vanzelf wel aardig zouden vinden. Dit zorgde ervoor dat ik me volledig op mijn schoolwerk stortte, ik was alleen maar aan het leren. Soms ging ik in de nacht nog woordjes leren. Ik denk dat de problematiek toen al aanwezig was. Later kreeg ik veel last van stemmingswisselingen, woedeaanvallen en had ik suïcidale gedachten. Ik wist al lang dat er iets niet goed met me was, ik voelde me altijd anders dan mijn leeftijdsgenoten. Vaak voelde ik me erg eenzaam in groepen. Er werd een lange tijd tegen me gezegd dat het bij de puberteit hoorde, maar het werd niet minder, het werd eigenlijk juist erger. Ik ontwikkelde ook een heftige faalangst. Op mijn veertiende kreeg ik de diagnose depressie en verslechterde de relatie tussen mijn moeder en haar nieuwe vriend. Voor mij was het wel duidelijk dat er meer aan de hand was dan een depressie. Toen het op mijn achttiende steeds slechter met me ging kreeg ik de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis. Er ging een wereld voor me open. Ik had zelf nog nooit van borderline gehoord en ben toen dingen over borderline gaan opzoeken. Ik kon eigenlijk alle kenmerken afvinken. Deze diagnose betekende veel voor me, omdat het me deed beseffen dat ik niet de enige was die dit had. Het voelde niet meer alsof ik gek was, want ik wist nu dat meer mensen hier last van hadden. Ook dacht ik: ik heb nu een goede diagnose, dus dan kunnen we er ook eindelijk iets aan gaan doen. Dit bleek toch een langere weg dan ik eerst dacht.’

Borderline

‘De spanning kon zich bij mij snel opbouwen. Ik kon in korte tijd van heel rustig naar heel boos gaan. Als ik me bijvoorbeeld afgewezen voelde kreeg ik bijna altijd een woedeaanval. Ik werd dan zo boos op mezelf en mijn omgeving. In het begin sloeg en beet ik mezelf, maar op een gegeven moment was dat niet meer voldoende. Ik ging veel schelden en wilde dingen kapotmaken. Ik had heel erg het gevoel dat mijn woede doorbroken moest worden. Op een gegeven moment begon ik mezelf te snijden, want wanneer ik mezelf pijn deed werd die woede verlicht. Hoe naar het ook was, het gaf me een gevoel van overwinning en opluchting. Dit werd een patroon, wanneer het niet goed met me ging beschadigde ik mezelf. Deze periode was niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving erg lastig. Borderline heb je niet alleen, want voor de mensen die dichtbij je staan is het net zo zwaar. Voor mijn moeder was het heel lastig om te zien dat ze een dochter had die niet gelukkig was. Daar heeft ze erg onder geleden. Ook voor mijn klasgenoten was het soms lastig te begrijpen. Ik bewandelde een heel ander pad dan mijn leeftijdsgenootjes. Iedereen ging na de middelbare school naar de universiteit, maar ik ging naar de kliniek. Daar had ik het eigenlijk moeilijker mee dan met het feit dat ik borderline had. Wanneer ik vertelde dat ik borderline had, merkte ik dat veel mensen ook niet wisten wat het was. Het heeft een lange tijd geduurd voordat ik er open over durfde te zijn. Eerder wilde ik wel eens een smoesje verzinnen als mensen vroegen wat ik studeerde.’

Kliniek

‘Nadat ik mijn vwo-diploma haalde werd ik voor dertien maanden opgenomen in een kliniek. Ik heb daar veel heftige dingen gezien en meegemaakt. Je zit er eigenlijk niet alleen met je eigen problemen, maar ook met die van anderen. Het was voor mij soms heel confronterend om daar te zijn. Er was een regel in de kliniek dat je jezelf niet mocht beschadigen. Als je bang was dat je jezelf zou gaan beschadigen, moest je afleiding zoeken en het non-contract erbij pakken. Soms zag ik bij anderen hun zelfbeschadigingswonden en dan kreeg ik ook de behoefte om mezelf te beschadigen. Dit vond ik heel heftig. In de therapiesessies mochten we het ook niet over zelfbeschadiging hebben. Ik vond het best lastig dat het niet besproken mocht worden, omdat het iets was waar ik en veel anderen daar mee worstelden. Ik denk dat het goed was geweest als dat wel bespreekbaar was geweest. Er werd vooral gezegd dat je jezelf niet mocht beschadigen, maar je leerde niet echt hoe je die behoefte kon voorkomen. Er werden wel eens mensen weggestuurd als ze zich te vaak hadden beschadigd. Dat snap ik ook wel, want je was op vrijwillige basis in de kliniek. Je moest dus zelf laten zien dat je graag hulp wilde. Als je je niet aan de regels hield, konden ze je niet helpen. Ikzelf wilde er voor 200% voor gaan en heb me daarom zo goed mogelijk aan de regels gehouden.

We hadden een strak rooster waar je je aan moest houden. Als je bijvoorbeeld te laat kwam ging de therapie voor niemand van start. In de therapiesessies bespraken we hoe het ging en waar we tegenaan liepen. Ik volgde heel veel verschillende soorten therapie en ik ging ook naar een gedragsgroep. Op vrijdagmiddag namen we afscheid voor het weekend, want in de weekenden ging je naar huis. Ik vond het fijn om in de weekenden naar huis te kunnen, maar ik wilde soms zoveel mensen zien dat ik overprikkeld raakte. Doordeweeks mochten we ook bezoek ontvangen. Mijn vriend en mijn vader kwamen elke week langs en dan brachten we wat tijd met elkaar door. Ik vond het heel fijn als ze er waren, maar het was wel heel zwaar om dan daarna weer afscheid te nemen. Ik heb wel eens gehad dat ik op zondagavond niet terug wilde naar de kliniek en dat mijn vader me de volgende dag moest brengen. Daar waren ze in de kliniek niet blij mee. Voor mij was dit een heel pittige tijd. Ik was met mijn achttien jaar een van de jongsten die daar zat en soms kwam er veel op me af.’

Therapie

‘Na dertien maanden werd ik ontslagen uit de kliniek. Ik had daar veel geleerd, maar ik kon het nog niet alleen. Ik kreeg vervolgtherapie om weer terug te keren in de maatschappij, maar ik worstelde toch nog met zoveel problemen dat ik meer hulp nodig had. Die hulp zou ik ook krijgen, maar vanwege een fout heb ik een half jaar lang geen hulp gehad. Dit zorgde ervoor dat ik weer helemaal terugviel en ik eigenlijk weer terug bij af was. Ik heb toen uiteindelijk wel ambulante hulp gekregen en het ging langzaam weer beter, totdat mijn moeder ziek werd. Ze had nog maar vijf jaar te leven en die jaren ben ik eigenlijk alleen maar met haar bezig geweest en niet met mezelf. Ik werd opvliegend naar mijn partner en merkte dat ik de borderline als excuus gebruikte. In 2011 overleed mijn moeder en dat was een beetje het keerpunt voor mij. Ik mocht rouwen en verdriet hebben, maar ik werd ook aangesproken op mijn destructieve gedrag. Ik kreeg toen deeltijdtherapie en systeemtherapie. Deze systeemtherapie is heel waardevol geweest. Ik denk dat ik, als ik niet zulke goede begeleiding had gehad, mijn relatie kwijt was geweest. Mijn partner heeft veel te verduren gehad, maar door de goede therapie zijn we er bovenop gekomen. Ik heb me ook heel schuldig gevoeld over alle pijn die ik mijn partner en familie heb aangedaan. We zijn alle trauma’s langsgegaan en hebben het fundament opnieuw gebouwd. Na nog eens vier jaar ambulante therapie met de hoofdbehandelaar van de deeltijdtherapie gevolgd te hebben nam ik afscheid van de therapie. Ik voelde me toen een ander persoon. Sindsdien gaat het echt een stuk beter met me.’

Helpende hand

‘Ik zou niet zeggen dat ik volledig van mijn borderline af ben. Voor mij is borderline niet te genezen, ik heb er alleen mee om leren gaan. Ik merk nog steeds dat ik me elke dag echt moet inzetten om niet terug te vallen. Structuur en regelmaat zijn daarbij essentieel. Als ik sport en mijn medicijnen slik gaat het wel goed met me. Momenteel houd ik me bezig met het zijn van een helpende hand voor mensen die hetzelfde meemaken als wat ik heb meegemaakt. Ik zet me in als vrijwilliger bij Stichting Borderline en probeer anderen te laten zien dat je ook met een stoornis gelukkig kunt zijn. Je moet er alleen wel voor willen werken. Het is niet alleen ellende, je kunt ook intens genieten van de mooie dingen. Ik wil laten zien dat er licht is aan het einde van de tunnel en ik hoop dat ik mensen kan bemoedigen met die boodschap. Borderline heeft vaak een negatieve klank, er heerst een enorm stigma op. Ik wil laten zien dat het genuanceerder ligt. Naast mijn vrijwilligerswerk geef ik lezingen over mijn leven met borderline en ben ik momenteel ook bezig met het schrijven van een autobiografie. Met mijn boek wil ik niet laten zien hoe moeilijk ik het heb gehad, maar ik wil laten zien hoe ik er door ben gegroeid. Ik ben een leuker en sterker persoon geworden en ik ben blij met wie ik nu ben. Het is vijf jaar geleden dat ik afscheid nam van therapie en ik voel mezelf nog elke dag groeien.’

Meer weten over Anika? Neem een kijkje op haar website!

Herken je je in het verhaal van Anika of maak je je zorgen om iemand? Het kan helpen om hierover te praten. Dit kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113.

Bekijk ook deze levensechte verhalen:

Neem een abonnement op de Wendy-specials

4 x WENDY-special

 + Cadeaupakket van Salt of the Earth t.w.v. €29,45

Nu voor €17,50

Bij een jaarabonnement op de WENDY-specials (vier nummers per jaar) ontvang je nu een heerlijk cadeaupakket van Salt of the Earth gratis. Salt of the Earth maakt milieuvriendelijke en natuurlijke huidverzorgingsproducten en is dé nummer 1 op het gebied van natuurlijke deodorant. 100% natuurlijk en samengesteld op basis van minerale zouten, magnesium en Aloë Vera. Het pakket bestaat uit een roaming hand was, natural roll-on deodorant, natural spray deodorant en een natural deodorant stick.

Website pomotie x samenwerking Wadse en Mathilde leven een zelfvoorzienend bestaan in het midden van Frankrijk: 'We drinken water uit onze eigen bron'



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF