Monique (34) moest vanwege extreem ondergewicht meerdere keren worden opgenomen en keek twee keer de dood in de ogen. Haar hart stond op het punt het te begeven. Zelf had ze amper door hoe erg ze eraan toe was. Het drong pas langzaam door toen ze werd opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Als ik was doorgegaan, was ik er nu niet meer geweest.’ 

Monique’s problemen begonnen toen ze op haar 27ste werd behandeld voor een depressie. In haar jeugd is ze jarenlang misbruikt. Door hard te werken, lukte het haar om die problemen weg te stoppen. Toch liep ze op een gegeven moment vast en belandde ze in een burn-out en een depressie. ‘Alles van vroeger kwam naar boven door nachtmerries. Alles wat ik al die tijd had onderdrukt kwam eruit. Hiervoor kreeg ik een traumabehandeling. Toen is de eetstoornis langzamerhand begonnen. Door al die herbelevingen uit mijn jeugd had ik een soort controle nodig. Bij mij uitte zich dat door minder te eten. Onbewust ging ik minder eten en meer bewegen. Het heeft een jaar geduurd voordat er echt anorexia bij me werd geconstateerd.’

Twee keer ziekenhuis opname

‘Mensen om mij heen zagen dat er iets met me aan de hand was, maar zelf had ik het totaal niet door. Na een half jaar merkte ik wel dat er iets niet klopte aan mijn manier van eten. Ik zocht hulp, maar dat werkte averechts. Diegene benadrukte zo erg dat ik slecht bezig was, waardoor het alleen maar erger werd. Wanneer ik na het eten niet bewoog, raakte ik helemaal in paniek. Ik was mezelf niet meer. De eerste opname in het ziekenhuis had niet het gewenste effect. Iedere week was er een weegmoment. Monique moest twee keer achter elkaar zijn aangekomen om verder te mogen met de behandeling. Als ze twee keer achter elkaar zou afvallen moest ze weg. ‘Ik was twee keer afgevallen. Niemand lette daar op mij. Ik at mijn bord niet leeg en deed niet wat ik moest doen. Toen moest ik weg. Achteraf gezien zat ik niet op de juiste afdeling. Het was een drukke afdeling met teveel mensen op een kamer.

Na een aantal maanden werd de situatie zo extreem dat Monique opnieuw moest worden opgenomen in het ziekenhuis. ‘Ik had het allemaal In eerste instantie niet zo door en vond het wel meevallen. Iedereen om mij heen dacht dat ik dood ging, behalve ikzelf. Mijn gewicht was zo laag dat ik niet meer door had wat er om me heen gebeurde. Je hoofd werkt gewoon niet meer. Ik had het alleen maar koud, kon niet meer slapen, viel steeds bijna flauw. Ik kreeg niks meer mee.’ Voor 4,5 maand was ik opnieuw opgenomen in een ander ziekenhuis en daar zaten de mensen juist zo dicht op mijn huid dat ik wel moest aankomen. Ik raakte volledig in paniek, maar toch lukte het mij om aan te komen. Gelukkig kreeg ik daar wel traumatherapie, maar het was geen eetstoorniskliniek. Eenmaal thuis moest ik het weer alleen doen en kreeg ik weer een terugval.’

Opname 3

De derde keer werd Monique opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Dat heeft me wel goed geholpen. Ze weten waar ze het over hebben en je zit met mensen die allemaal hetzelfde hebben. Dat spiegelt wel echt dat je denkt: waar ben ik eigenlijk mee bezig. Ook kreeg ik daar traumabehandeling en een persoonlijke begeleider.’ In totaal heeft ze 5 maanden in de eetstoorniskliniek gezeten. Na 4 maanden kwam het besef waar ze mee bezig was. Haar grootste motivatiepunt was naar huis gaan. ‘Ik wilde daar gewoon weg, terug naar huis, naar mijn man.’

Terugval

Na 5 maanden opname in de kliniek kwam Monique thuis. ‘Het was raar en onwerkelijk. Alles gaat door terwijl jij weg bent. Mijn man en ik zijn eerst een week samen weggegaan. We hebben elkaar die 5 maanden weinig gezien. Het duurde ongeveer drie weken voordat ik weer een beetje was geland. Het was eng om het ineens zelf te moeten doen. Ik heb het een aantal maanden alleen, zonder hulp voor de eetstoornis, volgehouden. Maar omdat de nazorg voor de eetstoornis zo lang op zich liet wachten, kreeg ik een terugval. In de nacht stonden er ineens twee ambulancebroeders naast mijn bed. Een van hen zei dat ik zo ondervoed was dat mijn lichaam volledig in paniek was. Dat moment was voor mij een wake up call.’

Grootste wens

Zwanger kunnen worden is de grootste wens van Monique. Maar door de anorexia ligt haar hele systeem plat. Ze is al vier jaar niet meer ongesteld geworden. Om mogelijk zwanger te kunnen worden, moet ze eerst op een bepaald streefgewicht zitten. ‘Toen ik erachter kwam dat ik niet meer ongesteld werd, dacht ik dat het vast wel terug zou komen. Nu weet ik dat dat zonder hormoonpomp nooit gebeurt was.

Monique heeft Wendy leren kennen tijdens het programma This time next year. Op haar allerslechtste moment gaf ze zichzelf op voor het programma. ‘Ik kon niks meer en zag dit voorbij komen. Ik dacht dat ik toch niet benaderd zou worden.’ Dat gebeurde dus wel, toen ze in het ziekenhuis lag. ‘Mijn deelname aan het programma heeft me in dat jaar wel geholpen. Het heeft er niet voor gezorgd dat ik niet meer terugviel, maar erover praten en mijn verhaal delen was al heel belangrijk. Ik hoopte anderen ook te kunnen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt of iemand kennen’

Levensles

‘De ziekte beïnvloedt mij elke dag: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Toch is er al veel veranderd in vergelijking tot een jaar geleden. Veel dingen gaan al beter. Ik houd me nu bijvoorbeeld goed aan de eet- en beweegschema’s. Vorig jaar deed ik dat niet. Ook ben ik veel opener. Eerst hield ik alles voor mezelf. Ik deelde niks, zelfs niet met mijn partner. Wanneer ik nu afval vertel ik het gelijk, ook aan mijn behandelaar. We kunnen dan samen kijken naar een oplossing. Toch loop ik nog tegen veel dingen aan. Ik zie bijvoorbeeld nu al op tegen de kerstdagen. Ook vind ik het lastig als ik bij iemand ga eten, als ik het eten niet zelf heb gemaakt. Wat ik anderen graag zou willen meegeven is: ga tegen de angst in. Met volle angst vooruit, dat is mijn motto.’

Monique volgen? De komende periode zal Monique een blogreeks bijhouden waarin ze vertelt over haar ziekte.