In januari 2019 hebben de verkiezingen van Leraar van het jaar plaatsgevonden. Lucelle Deneer was de winnares binnen de categorie voortgezet onderwijs. Leraar van het jaar word je niet zomaar en dus heeft ze een indrukwekkende blog geschreven over haar eerste dag…

Zenuwen

Zenuwachtig word ik wakker. Vandaag is het zover: mijn eerste schooldag op het Lyceum. Mijn moeder heeft een stevig ontbijt voor me gemaakt, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Zo’n eerste schooldag… het zou verboden moeten worden om ergens middenin het schooljaar te moeten beginnen in een nieuwe klas.

Wat doe ik aan? Ik wil echt mezelf zijn, maar mijn moeder kijkt vol afgrijzen naar wat ik heb aangetrokken. ‘Zo kun je de deur niet uit, lieverd. Denk na over de boodschap die je hiermee afgeeft. School is geen vrije tijd.’ Ik knik, pak een braaf groen jurkje met degelijke schoenen en zie haar opgelucht ademhalen. Maar zodra mijn ouders de deur uit zijn, trek ik mijn eerste keus weer aan; een zwierig kort rokje, een strak truitje en prachtige zwarte laarzen. Ook gooi ik mijn haar los. Ja, dit ben ik!

Lunchpauze

Als ik na een eindeloze reis voor mijn nieuwe school sta, voel ik me misselijk worden. Toch moet ik iets eten. Gelukkig is het nog lunchpauze en in de hal worden allerlei broodjes verkocht. Ik kom in een kolkende massa van leerlingen terecht die allemaal zeker een à twee koppen groter zijn. Ik weet me even geen raad. Dan hoor ik iemand vragen: ‘Zal ik even voor jou bestellen, schatje?’ Ik kijk naast me en zie een lief lachende jongen. Beduusd vraag ik om een broodje gezond. Hij vraagt me waar ik na de pauze zit. Nog geen idee, zeg ik, het is mijn eerste dag hier. ‘OK, ik zie je wel weer’, en hij vertrekt met zijn stoere vrienden.

Bij de receptie weten ze bij welk lokaal ik me moet melden. Ik begeef me met lood in mijn schoenen naar de juiste verdieping. De deur van het lokaal staat open, dus ik zoek alvast een leuke plek uit. Vrijwel meteen komt er een knorrepot, met zijn veiligheidsbril nog op, binnenstormen. Hij maakt me duidelijk dat leerlingen in de pauze absoluut niet in de lokalen mogen komen. Nog voordat ik kan vertellen dat ik hier moest wachten, begeleidt hij me met lichte dwang de klas uit.

Ondertussen staan er al een paar kinderen voor het lokaal te wachten. ‘Trek je maar niets van hem aan, hij spoort niet’, hoor ik een van de leerlingen troostend zeggen. ‘Ja, en hij stinkt ook nog ongelofelijk uit zijn mond’, vult een ander hem aan.

De geschiedenisleraar

Gelukkig, daar komt de geschiedenisleraar en hij schudt me vriendelijk de hand. Hij lijkt me wel oké. Nu mogen we wel naar binnen, maar nu is de vraag: naast wie mag ik zitten? Een hip uitziende jongen schiet me te hulp. ‘Kom maar naast mij zitten hoor’, zegt hij vriendelijk lachend, terwijl hij de tafel en stoel naast hem vrijmaakt. Dit bevalt een aantal mooie meiden in de klas duidelijk niet. ‘Heb je alweer een nieuw slachtoffer… Moet je niet eerst vragen of ze al een vriendje heeft?’ Ik voel mijn hals warm worden. Hem lijkt het niet te deren, hij heeft alleen oog voor mij. En ik? Ik voel me gevleid.

Ik mag meekijken in zijn boeken omdat ik die van mij nog niet heb en ondertussen vertelt hij me alles over de andere leraren. We eindigen bij de geschiedenisleraar, die nog steeds enthousiast voor de klas staat te vertellen. ‘Hij is wel oké hoor, hij weet echt ontzettend veel, maar hij praat maar door en lacht altijd om zijn eigen grappen.’ Ik vraag me af wat voor positiefs hij eigenlijk wel over de leraren op mijn nieuwe school heeft te melden.

En net als ik mezelf in gedachten langs zijn lat leg, stopt de docent met praten. Hij kijkt onze kant op en zegt dan: ‘Graag stel ik jullie voor aan jullie geschiedenisleraar voor de rest van het jaar.’ De klas kijkt enigszins verward rond. ‘Ja, kom maar even hier staan en stel jezelf voor.’ Onzeker sta ik op, maar de gloed in mijn hals is een stuk warmer dan daarnet. Ik kijk schuldbewust naar mijn ‘klasgenoot’ naast me. Hij lijkt in shock en verbergt zijn gezicht achter zijn handen. Hij lijkt zich precies te herinneren wat hij allemaal over het docentencorps, mijn collega’s dus, heeft gezegd. De rest van de les ontwijkt hij mijn blik.

Geen schoonheidsprijs

Mijn eerste les verdiende ook verder geen schoonheidsprijs. Zo is het wellicht handiger om papieren te nummeren wanneer je je hele les hebt uitgeschreven. Daarnaast moet ik halverwege de les op het bureau klimmen om een landkaart zelf naar beneden te trekken. Ik zie de jongens vooraan onder mijn rokje turen. Ik denk terug aan het brave groene jurkje van vanochtend.

Na de les krijg ik stevige feedback, maar de geschiedenisleraar geeft ook aan dat ik talent heb. Ik vecht tegen mijn tranen en ik besluit nog een kopje thee te nemen voordat ik huiswaarts ga om mijn ouders voor te bereiden op een studieswitch. Uit mijn ooghoek zie ik een bekende verschijning met een veiligheidsbril binnenstormen. ‘En nu zit je hier? Wat een brutaliteit, wat bezielt je? Wegwezen jij!’ Ja maar…

Lucelle Deneer – Comvalius

Benieuwd naar de andere Leraren van het jaar? Lees het hier!