Het gezin van Annemara had drie jaar geleden hulp nodig toen de psychische ziekte van een van haar ouders verergerde. Ook Annemara wilde hiervoor graag ondersteuning. In de jaren die volgden, zag zij ongeveer veertig hulpverleners. ‘Ik werd onzeker. Zijn wij zo’n raar gezin dat er zo ontzettend veel mensen bij ons betrokken zijn?’

‘Ik heb een vader, een moeder, een broertje en een zusje. Ik ben op dit moment 18 jaar, mijn zusje is 9 en mijn broertje is 5. Tot mijn tiende ging het eigenlijk best goed thuis. Een van mijn ouders heeft een psychische ziekte en dat zorgde soms wel voor spanningen, maar over het algemeen ging het prima. Tot vijf jaar geleden, toen de psychische ziekte verergerde en dit ervoor zorgde dat onze thuissituatie niet meer fijn en veilig was.’

Stress

‘Op school merkten ze ook dat het mis was; ik viel af en was niet meer de vrolijke Annemara die normaal door de gang huppelde. Ze dachten dat ik anorexia had, maar het was stress door mijn thuissituatie. De schoolpsycholoog benaderde mij en vanaf daar ging voor mij het balletje van de hulpverlening rollen. Voor ons hele gezin veranderde er rond die tijd ook een hoop want een van mijn ouders werd tijdelijk opgenomen. En toen kwam voor ons de hulpverlening thuis op gang.’

Voor wat kan ik bij jou terecht?

‘In eerste instantie was dat fijn, want we hadden ook hulp nodig. Maar het was te veel. Het begon met Samen Veilig, daarna kwam Veilig Thuis, natuurlijk werd ook de gemeente erbij betrokken, daarna stichting Timon… Toen mijn ouders gingen scheiden, verdubbelde het aantal hulpverleners zelfs! Want mijn vader en moeder waren nu eigenlijk twee aparte gezinnen; het was absurd hoeveel hulpverleners bij ons betrokken waren. Ik heb mijn verhaal heel vaak moeten vertellen, aan een sociale makelaar, verschillende psychologen, systeemtherapeuten, gezinsbegeleiders. Ik werd gek van al die mensen. Als een van hen bij het afscheid tegen me zei: ‘Als er iets is, kun je me bellen’, vroeg ik me af: waarvoor dan? Voor wat kan ik dan bij jou terecht?’

Elke keer opnieuw je verhaal doen

‘Het was niet alleen zo dat we veel verschillende soorten hulpverleners hadden, degenen die we hadden, wisselden ook nog eens vaak. De een kreeg een andere functie, de ander werd vervangen, weer een ander maakte een carrière switch. Zo heb ik in de afgelopen drie jaar meer dan veertig hulpverleners gezien. Het maakte me onzeker, zijn wij als gezin zo raar dat we zoveel mensen nodig te hebben? En wat is er mis met mij dat ik zoveel hulpverleners nodig heb? Ook vond ik het vervelend om iedere keer weer een nieuw iemand in vertrouwen te nemen en iedere keer blijven hopen dat er iets mee gedaan zou worden. Want van de veertig mensen hebben er tien maar echt wat voor me kunnen betekenen. Op een gegeven moment wist ik niet meer wie ik kon vertrouwen.’

Betere communicatie

‘Nu gaat het redelijk goed met ons en ook met mij gaat het goed. Inmiddels weet ik ook dat de hoeveelheid hulpverleners die ik heb gehad niets over mij zegt. Ik ben niet gek omdat ik zoveel mijn verhaal moest vertellen. Ze wilden me wel helpen, alleen lukte het niet goed. Wat mij betreft moet er veel meer en beter gecommuniceerd worden en moet men zich afvragen: is er echt nóg een persoon nodig? En waar is dat dan precies voor nodig? Want minder hulpverleners per kind is echt gewoon beter.’

The Unforgettables

Annemara maakt deel uit van The Unforgettables; de jongerenraad van Het Vergeten Kind. Zij zijn de stem van de kwetsbare kinderen in ons land, omdat zij als geen ander weten hoe het is om op te groeien in een moeilijke situatie. Annemara: ‘The Unforgettables zijn niet alleen heel belangrijk, maar ook heel gezellig en liefdevol. Hier heb ik geleerd dat ik mijn verhaal niet hoef te verbergen, maar dat delen juist betekent dat ik anderen help.’

Petitie

Met de campagne en de petitie roept Het Vergeten Kind op om de jeugdzorg zo te organiseren, dat kinderen substantieel minder verschillende gezichten zien dan nu het geval is. Een grote hoeveelheid handtekeningen maakt het mogelijk dit te agenderen en een verandering teweeg te brengen. Daarom roept de stichting iedereen op de petitie (tot half februari) te ondertekenen op www.hetvergetenkind.nl/petitie om het wisselen van hulpverleners te stoppen. Daarmee wenst Het Vergeten Kind niet minder hulpverleners, maar wel per kind minder hulpverleners én meer vaste gezichten.

Lees hier het verhaal van Jules.